Fragment tekstu: NOTA Większość chłopców była dla mnie za słaba Zbyt łatwo mi się nimi manipulowało. Młoda kobieta świadoma potęgi swego seksualizmu to rzadkie zjawisko, ale zarazem istota nie do pokonania. A jeśli dodatkowo obdarzona jest finezją, talentem i szczyptą tej szalonej brawury - bo nie mogę tego nazwać pewnością siebie - którą podsyca w niej matka wariatka i ojciec alkoholik, to nic jej nie powstrzyma. Taka właśnie byłam: niezatapialna, niepokonana, niepohamowana. Dedykuję niemożliwemu "jemu", który mieszka we mnie oraz M.N.B., z miłością Szczególne podziękowania kieruję do Eda Victora, Gladys Justin Carr, Williama Shinkera, Margaret Kiley, Kena i Barbary Follett, Shirley Knight, Gerri Karetsky i Georgesa Belmonta, którzy pomogli mi bardziej, niż tego wymagał obowiązek i przyjaźń. Uściski dla Molly Jong-Fast, najwspanialszej córki na świecie, i dla Kena Burrowsa, mojego ukochanego męża, który zjawił się w moim życiu tuż po tym, jak przestałam wierzyć w ukochanych mężó...
Fragment tekstu: By powitać Sarah-Mary Brownei pożegnać Ritę Fitzsimons.Brak mi Ciebie bardziej, niż mogą to wyrazić słowa. WstępCzyżby mnie ktoś gdzieś kochał? Radość, jakiej doznałem, widząc książkę Urwisy na pierwszym miejscu list bestsellerów, mogła się tylko równać radości na widok Mamuśki tuż za nimi, na drugim miejscu. Dziękuję Wam z całego serca! Dzień przed wydaniem Urwisów zadebiutowałem jako dramaturg, reżyser teatralny i aktor w jednej osobie, w sztuce The Course, w Tivoli Theatre przy Francis Street. Nie sposób opisać, ile ciężkiej pracy włożyłem w to przedstawienie. Kiedy Dubliński Festiwal Teatralny odrzucił sztukę, poczułem się nagle wypalony i pusty. Usiadłem i parokrotnie przeczytałem tekst. Był naprawdę zabawny. Usiłowałem znaleźć w sztuce coś, co zaważyło na braku jej akceptacji, ale nic nie dostrzegłem. Mimo bijących w ponure bębny ostrzeżeń ze strony tych, którym wydawało się, że znają Wasze gusta, postanowiliśmy nie zrażać się i wystawić sztukę w teatrze. Od...
Fragment tekstu: ROZDZIAŁ 1 Intro i outro Andy Forrest był dużym mężczyzną. Miał sześć stóp i trzy cale wzrostu, jak ostrożnie chełpiła się jego żona, gdy była pewna, że nie ma go w pobliżu i nie może jej usłyszeć. Mówiąc o tym, wykrzywiała w dół lewy kącik ust, by pokazać, że zdaje sobie sprawę z nuty przechwałki w głosie, no ale co ma począć kobieta, skoro poślubiła mężczyznę, który przynajmniej jest słusznego wzrostu, nawet jeśli brak mu innych zalet.Andy'emu Forrestowi rosła wokół talii oponka tłuszczu, jak wytykała mu córka, kiedy chciała dać mu do zrozumienia, że wie, dlaczego ten wałek tłuszczu nazywa się oponką, a ojcowski filtr zainstalowany w jego mózgu natychmiast automatycznie usuwał ten komunikat. Sam wałek tłuszczu go nie martwił. Powtarzał sobie, że oponka zniknie po kilku tygodniach intensywnej pracy albo może po wakacjach w jakimś miejscu, gdzie z powodu upału nie będzie chciało się jeść. Powiększanie objętości typowe dla wieku średniego? Coś takiego przytrafiało...
Najwybitniejszy współczesny pisarz afrykański Boża strzała, trzecia książka Achebe, ukazała się w roku 1964. Jak w dwóch poprzednich, także i tutaj autor zgłębia zderzenie kultury Igbo z europejskim chrześcijaństwem. Akcja rozgrywa się na początku dwudziestego wieku w wiosce Umuaro, a jej głównym bohaterem jest Ezeulu, naczelny kapłan Ulu. Wstrząśnięty impetem brytyjskiej ingerencji, Ezeulu każe jednemu ze swych synów, aby poznał sekrety obcych. Jak Okonkwo we Wszystko rozpada się i Obi w Nie jest już łatwo Ezeulu staje się ofiarą tragedii, do której rozpętania w jakiejś mierze sam się przyczynił. W liście do Achebe słynny amerykański pisarz John Updike z najwyższym podziwem pisał o nagłej katastrofie głównego bohatera Bożej strzały. Z admiracją pisał o odwadze autora, "by zwieńczyć powieść zakończeniem, które przyszłoby do głowy niewielu zachodnim autorom". Achebe w odpowiedzi wskazał, że w literaturze afrykańskiej bohater indywidualistyczny to rzadkość, człowiek przede wszystkim bo...
Fragment tekstu: ROZDZIAŁ 1 Prowincja Majmensingh, Wschodni Pakistan, 1967 Godzinę i czterdzieści pięć minut przed tym, jak zaczęło się życie Nazneen - a zaczęło się tak, jak miało wyglądać przez dłuższy czas, czyli niepewnie - jej matka Rupban poczuła, że pięść z żelaza ściska ją za brzuch. Rupban przysiadła na niskim trójnożnym stołku koło chaty kuchennej. Skubała kurę, ponieważ z Jessore przyjeżdżali kuzyni Hamida, w związku z czym przewidziana była uczta.- Cipu-Cipu, jesteś stara i żylasta - powiedziała, jak zawsze zwracając się do ptaka po imieniu - ale mam ochotę cię zjeść, choćbym miała to przypłacić niestrawnością. A jutro będę jadła tylko gotowany ryż, bez parathy*.Wyrwała jeszcze trochę piór i patrzyła, jak unoszą się wokół jej stóp.- Aaach - jęknęła. - Aaaach. Aaaach.Różne rzeczy przychodziły jej do głowy. Od siedmiu miesięcy dojrzewała jak mango na drzewie. Zaledwie siedem miesięcy. Odłożyła na bok rzeczy, które przyszły jej do głowy. Na razie, przez półtorej godziny, ch...
