Pokorny włamywacz

  • szt.
  • Cena katalogowa: 19,00 zł
  • Rabat: -7,03 zł (37 %)
  • 11,97 zł
  • Niedostępny

Bernie Rhodenbarr, książę złodziei w Nowym Jorku wpadł tym razem w prawdziwe tarapaty! Tajemniczy grubas, który wie dziwnie dużo na temat kariery Berniego, proponuje włamywaczowi pięć tysięcy dolarów za kradzież niebieskiego, skórzanego pudełka. Bernie ma się dostać do mieszkania w budynku na East Side i zabrać stamtąd rzeczone pudełko, ale nie wolno mu go otworzyć. Włamywacz wie, że powinien odmówić, ale przyjmuje propozycję, ponieważ czasy są ciężkie. Wydawało się, że wszystko idzie jak z płatka. Niestety zanim Bernie znalazł pudełko, w mieszkaniu pojawiło się dwóch mężczyzn w niebieskich policyjnych mundurach. Włamywacz próbuje się z nimi dogadać, ale policjanci znajdują w sypialni trupa i Bernie bierze nogi za pas. Podejrzany o morderstwo, musi teraz zdecydować: wiać z Nowego Jorku, czy też narażając się na aresztowanie (albo i gorzej), próbować znaleźć prawdziwego zabójcę… Bernie Rhodenbarr nie musi nikogo udawać - jest nowoczesnym i szarmanckim mężczyzną. Ta cudowna postać ujmuje nas naturalnym urokiem osobistym i sprytem. Przystojny zawadiaka Blocka nie skrzywdziłby nawet muchy. Jego język - a raczej język Lawrence‘a Blocka jest ironiczny, zabawny i elegancki. Gdyby Dashiell Hammet tworzył dziś kolejne tomy przygód bohaterów Papierowego człowieka, jego książki byłyby z pewnością podobne do dokonań Lawrence‘a Blocka. “Nie jestem znawcą ani zbyt częstym czytelnikiem powieści detektywistycznych i kryminalnych. […] Jestem jednak zdeklarowanym wielbicielem twórczości Lawrence‘a Blocka, Wielkiego Mistrza Pisarzy Detektywistycznych Ameryki; żadna z kilkunastu już przeczytanych przeze mnie jego książek, powieści i opowiadań, nie sprawiła mi zawodu. Żadna też, o ile wiem, nie została dotąd przetłumaczona na polski. A szkoda.“ Resztki człowieczeństwa, Jacek Kaczmarski z Two Rocks, Australia, w: “Rzeczpospolita“, dodatek “Rzecz o Książkach“, 16.05.2001. Mistrz powieści kryminalnej… Jonathan Kellerman Wspaniały, lekki kryminał… Robert Ludlum Szybkie! Zabawne! Wspaniałe! Ed McBain

Rok wydania: 2003
Stron: 194
Oprawa: broszura
Format: 125/183
Pakowanie: 20
Tłumacz: Anna Gren

Fragment tekstu:

Dla Steve'a i Nancy Schwerner

 

Rozdział I

Kilka minut po dziewiątej zarzuciłem na ramię torbę na zakupy z domu towarowego Bloomingdale i wyszedłem z budynku równocześnie z blondynem o końskiej twarzy. Mężczyzna wyglądał jak sławny model. Niósł neseser, którego najwyraźniej rzadko używał. Miał na sobie lekki płaszcz w szkocką kratę, a jego włosy, nieco dłuższe niż moje, były starannie przycięte.
- Znowu się spotykamy - powiedziałem. Oczywiście było to bezczelne kłamstwo. - Kolejny dzień z głowy.
Blondyn uśmiechnął się, tak jakby naprawdę chciał uwierzyć, że jesteśmy sąsiadami, którzy zamieniają ze sobą czasem parę słów.
- Mamy chłodny wieczór - rzucił.
Przyznałem mu rację. Zgodziłbym się chętnie z każdą jego uwagą. Blondyn był niezwykle elegancki i zmierzał na zachód w kierunku Sześćdziesiątej Siódmej Ulicy. Właśnie dlatego mógł mi się przydać. Nie miałem zamiaru zaprzyjaźniać się z nim ani umawiać na grę w piłkę ręczną. Nie chciałem znać nazwiska jego fryzjera i nie zamierzałem prosić go o przepis na kruche ciasto. Miałem nadzieję, że blondyn pomoże mi przejść obok portiera.
Portier stał przed siedmiopiętrowym budynkiem z cegły kilkanaście metrów dalej. Przez ostatnie pół godziny tkwił tam bez ruchu niczym posąg. Obserwowałem go trzydzieści minut w nadziei, że się ruszy, ale nie zrobił tego. Nie pozostawało mi więc nic innego jak przejść obok niego. Wbrew pozorom było to wykonalne i z pewnością łatwiejsze niż inne rozwiązania, które brałem przedtem pod uwagę - takie jak wejście do sąsiedniego budynku, skok na drabinę przeciwpożarową i wspinanie się po stalowych kratach piwnicy albo pierwszego piętra. Wszystko to było możliwe, ale co z tego? Najlepsza jest metoda Euklidesa w całej swojej prostocie: najkrótsza droga do budynku wiedzie przez drzwi frontowe.
Liczyłem na to, że wysoki blondyn mieszka w budynku. Zamierzałem wejść z nim do holu, by, kontynuując rozmowę, wsiąść do windy. Wszystko jednak potoczyło się inaczej. Po chwili stało się jasne, że mężczyzna podąża uparcie w kierunku wschodnim i nie zamierza zboczyć z trasy.
- Skręcam tutaj - poinformowałem go. - Mam nadzieję, że się panu powiodą interesy w Connecticut.
Musiał się zdziwić, ponieważ nie rozmawialiśmy o interesach w Connecticut, ale być może pomyślał, że z kimś go pomyliłem. Nie miało to zresztą żadnego znaczenia. Nieznajomy szedł dalej w kierunku Mekki, a ja skręciłem w prawo (w stronę Brazylii). Przechodząc obok portiera, skinąłem lekko głową. Następnie uśmiechnąłem się do siwej staruszki, która miała więcej niż jeden podbródek, i powiedziałem przymilnie: "Dzień dobry". Kiedy jej terier kłapnął zębami obok mojej łydki, cmoknąłem cicho i skierowałem się w stronę windy.
Wjechałem na czwarte piętro, rozejrzałem się trochę, potem zszedłem na trzecie. Robię to prawie zawsze, ale nie umiałbym powiedzieć dlaczego. Wydaje mi się, że widziałem kiedyś scenę z filmu, w której bohater zachował się właśnie w ten sposób. Musiało to zrobić na mnie wrażenie. Schodzenie po schodach jest stratą czasu - szczególnie jeśli ma się do dyspozycji windę samoobsługową. Łatwo dzięki temu zapamiętać, gdzie są schody - można tę wiedzę wykorzystać później w sytuacji awaryjnej. Wychodzę jednak z założenia, że człowiek taki jak ja powinien umieć znaleźć schody bez biegania po nich.
Mieszkanie numer 311, którego szukałem, znajdowało się od frontu budynku, na trzecim piętrze. Stałem chwilę przed drzwiami, uważnie nasłuchując. W końcu nacisnąłem dzwonek, trzymając na nim palec dłuższą chwilę. Potem odczekałem trzydzieści sekund i nacisnąłem go znowu.
Wierzcie mi - to nie jest strata czasu. Publiczne instytucje z pięćdziesięciu stanów dostarczają żywność tym wszystkim, którzy zaniedbali ten drobny szczegół. Samo naciśnięcie nie wystarczy. Parę lat temu zadzwoniłem do drzwi mieszkania uroczej pary o nazwisku Sandoval przy Park Avenue, wciskałem go, aż rozbolał mnie palec, i wylądowałem w więzieniu bez przekroczenia pola "start". Dzwonek nie działał. Kiedy wszedłem, państwo Sandoval pałaszowali angielskie bułeczki w kąciku kuchennym. W ten sposób Bernard G. Rhodenbarr wylądował w małym pokoiku z okratowanymi oknami.
Tym razem dzwonek działał. Kiedy nacisnąłem go po raz drugi i nadal nie było reakcji, rozchyliłem swój lekki płaszcz - zeszłoroczny krzyk mody w kolorze oliwkowym bez szkockiej kraty - i wyciągnąłem z kieszeni spodni futerał ze świńskiej skóry. W środku znajdowały się różnego rodzaju wytrychy i kilka innych użytecznych drobiazgów z niemieckiej stali. Otworzyłem futerał, zapukałem w drzwi, na szczęście, i zabrałem się do pracy.
Zabawne. Im bardziej luksusowy jest budynek, im bogatsi lokatorzy i czujniejszy portier, tym łatwiej włamać się do mieszkania. Ludzie, którzy mieszkają w dzielnicy Hell's Kitchen, instalują pół tuzina zamków w klamce i zamek policyjny firmy Segal. Mieszkańcy domów czynszowych wychodzą z założenia, że do ich drzwi będą się dobijać najgorsi degeneraci i osiłki, dla których wyłamanie zamka sprężynowego to pestka, więc robią wszystko, żeby się zabezpieczyć. Natomiast, jeśli budynek samym swoim wyglądem odstrasza włamywaczy, większość lokatorów godzi się na zabezpieczenia zainstalowane przez właściciela.
W tym przypadku właściciel budynku zainstalował zamek firmy Rabson. To bardzo porządne zabezpieczenie, ale potrafię sobie z nim poradzić.
Zajęło mi to około minuty. Minuta może być długa albo krótka, ważna albo bez znaczenia. Ale sześćdziesiąt sekund wydaje się ciągnąć w nieskończoność, kiedy próbujesz się włamać do mieszkania obcej osoby i wiesz, że w każdej chwili jakiś wścibski sąsiad może pojawić się na korytarzu i zażądać wyjaśnień.
Nikt nie otworzył sąsiednich drzwi i nikt nie wysiadł z windy. Wykorzystałem swoje wypolerowane narzędzia z hartowanej stali i zawiasy szczęknęły. Kiedy zamek ustąpił, wypuściłem z płuc powietrze, które trzymałem przez dłuższą chwilę, i wziąłem kolejny oddech. Potem przekręciłem delikatnie wytrych i otworzyłem zamek sprężynowy. Po zamku w klamce była to bułka z masłem i kiedy mechanizm się cofnął, poczułem dreszcz podniecenia, który zawsze pojawia się w takiej sytuacji. Można to porównać z jazdą kolejką w wesołym miasteczku albo triumfem seksualnym. Sami wybierzcie odpowiednie określenie.
Przekręciłem klamkę i ciężkie drzwi otworzyły się na pół cala. Czułem, jak pulsuje mi krew w żyłach. Nigdy nie wiadomo, co cię czeka po drugiej stronie. Dlatego to zajęcie jest takie ekscytujące i jednocześnie przerażające. W owej chwili zawsze mam tremę, chociaż otwierałem zamki setki razy.
Pokój pogrążony był w mroku. Zamknąłem drzwi, przekręciłem zamek w klamce, wyjąłem z kieszeni latarkę w kształcie długopisu i rozejrzałem się dookoła. Żaluzje były spuszczone. Dlatego panowała tu całkowita ciemność. Pomyślałem, że gdybym zapalił światło, mieszkańcy z sąsiedniego budynku nie zauważyliby tego. Być może okna mieszkania 311 przy Sześćdziesiątej Siódmej Ulicy wychodziły na boczną ścianę sąsiedniego budynku.
Kiedy zapaliłem światło, rozbłysły żarówki w dwóch lampach stołowych od Tiffany'ego. Wyglądem przypominały reprodukcje, były całkiem ładne. Zacząłem chodzić po pokoju, chłonąc jego atmosferę. Zawsze tak robię.
Pokój był miły i przestronny. Mógł mieć powierzchnię około piętnastu na dwadzieścia pięć stóp kwadratowych. Na wypolerowanej, dębowej podłodze leżały dwa orientalne dywany. Większy pochodził z Chin, a drugi, leżący w rogu pokoju, wyglądał jak buchara - przynajmniej tak mi się wydawało. Moja wiedza o takich dywanach pozostawia wiele do życzenia. Wiem o nich tak mało, ponieważ trudno je ukraść.
Najpierw podszedłem do biurka. Było to dziewiętnastowieczne dębowe biurko z żaluzją. Od razu zwróciłem na nie uwagę, ponieważ lubię tego typu meble. Ponadto miałem zamiar przeszukać wszystkie jego szuflady i zakamarki. Takie polecenie otrzymałem od tłustego mężczyzny o przebiegłych oczach. Zamierzałem wykonać zadanie jak najlepiej.
- Stoi tam duże, stare biurko - powiedział grubas o czekoladowych oczach, wpatrując się w punkt nad moim lewym ramieniem. - Chodzi o biurko z żaluzją.
- Mądra nazwa - powiedziałem.
Mężczyzna nie zwrócił uwagi na moje słowa.
- Zobaczysz je, jak tylko wejdziesz do pokoju. Wielki, stary mebel. W środku znajduje się pudełko. - Rękami pokazał mi jego wielkość. - Mniej więcej takie. Jak pudełko na cygara. Może odrobinę większe lub mniejsze. Zapamiętaj, że przypomina pudełko na cygara. Ma niebieski kolor.
- Niebieski…
- Jest pokryte niebieską skórą. Wydaje mi się, że to drewno obite skórą. Zresztą - wszystko jedno. Zależy mi na zawartości.
- Co jest w środku?
- To bez znaczenia. - Spojrzałem na niego, zastanawiając się, kto z nas miał odegrać rolę Abbotta, a kto… Costella. Mężczyzna skrzywił się. - Jeśli przyniesiesz pudełko, dostaniesz pięć tysięcy dolarów. To odpowiednie wynagrodzenie za kilka minut pracy. Pudełko jest zamknięte. Jego zawartością się nie przejmuj.
- Rozumiem.
Grubas przeniósł wzrok z mojego lewego ramienia na prawe. Przy okazji spojrzał mi pogardliwie w oczy.
- Sądzę, że nie masz kłopotu z otwieraniem zamków.
- Jestem specem.
- Lepiej, żebyś nie otwierał pudełka.
- Rozumiem.
- Byłoby kiepsko, gdybyś to zrobił. Po prostu mi je przynieś. Dostaniesz resztę forsy i wszyscy będą zadowoleni.
- Hm… - westchnąłem. - Chyba wiem, do czego zmierzasz.
- Co takiego?
- Grozisz mi - powiedziałem. - To dość zaskakujące.
Jego oczy rozszerzyły się, ale tylko na chwilę.
- Groźby? Nigdy w życiu, dzieciaku. Jest wielka różnica między radą a groźbą. Nie miałem zamiaru cię straszyć.
- A ja nie mam zamiaru otwierać niebieskiego pudełka ze skóry.
- Pokrytego skórą.
- Zgadza się.
- Ale to bez znaczenia.
- Jasne. Czy mógłbyś dokładniej określić kolor pudełka?
- Co takiego?
- Chodzi o ciemnoniebieski, jasnoniebieski, niebieski jak jajo drozda czy błękit pruski. A może jest to błękit kobaltowy albo blady błękit?
- Co za różnica?
- Nie chciałbym ukraść niewłaściwego pudełka.
- O to się nie martw, dzieciaku.
- Skoro tak mówisz…
- Po prostu przynieś niebieskie, skórzane pudełko. Ma być zamknięte.
- Jasne.
Po tej rozmowie zastanawiałem się całymi godzinami, czy otworzę pudełko. Znam siebie dość dobrze i wiem, że każdy zamek jest dla mnie pokusą. Zakaz otwierania jedynie wzmaga moją ciekawość.
Z drugiej strony, nie jestem już dzieckiem. Kiedy człowiek bawi się w to, co ja, powinien mieć z biegiem czasu coraz lepszą intuicję. Nie miałem ochoty otwierać niebieskiego pudełka, jeśli w ten sposób ściągnąłbym na siebie nieszczęście.
Wiedziałem, że zanim podejmę decyzję, muszę najpierw znaleźć pudełko. W tym celu najpierw należało otworzyć biurko. Jednakże zamierzałem się do tego zabrać trochę później. Na początek postanowiłem zbadać atmosferę pokoju.
Niektórzy włamywacze przypominają niecierpliwych kochanków. Chcą zrobić to jak najszybciej i wyjść. Inni zastanawiają się nad stylem życia właścicieli okradanego mieszkania. Oglądają przedmioty i budują portret psychologiczny ludzi, którzy tam mieszkają. Ja robię co innego. Kiedy jestem w obcym mieszkaniu, wcielam się we właściciela.
Zatem najpierw wyobraziłem sobie, że apartament J. Francisa Flaxforda zamienia się w mieszkanie waszego oddanego Bernarda Grimesa Rhodenbarra. Rozsiadłem się wygodnie w wielkim ciemnozielonym skórzanym fotelu z poręczami, stopy oparłem na otomanie tego samego koloru i wczułem się w nową rolę.
Omiotłem wzrokiem stare obrazy olejne w misternych, pozłacanych ramach. Był wśród nich pejzaż w stylu Turnera, choć namalował go z pewnością mniej uzdolniony artysta. Nad małym kominkiem, w którym nie było ani garstki popiołu, wisiały w owalnych ramach stare portrety mężczyzny i kobiety, którzy mierzyli się wzrokiem. Czy byli to przodkowie Flaxforda? Raczej nie, ale może chciał, żeby tak myśleli inni?
Wszystko jedno. Nazwałem ich w myślach swoimi przodkami i zacząłem tworzyć nieprawdopodobne historie na ich temat. Wyobraziłem sobie, że w kominku płonie ogień i cały pokój wypełnia miękkie światło, a ja siedzę w fotelu z kieliszkiem i książką. Być może u moich stóp leżałby wielki, stary pies, który nie szczeka i rusza się bardzo powoli. Właściwie pasowałby tu wypchany pies…
Książki. Obok fotela stała lampa z kloszem ustawionym tak, aby wygodnie było czytać. Na ścianie za fotelem wisiały półki z książkami. Stał tam też mały, obrotowy stojak na książki. Po drugiej stronie znajdował się niski stół ze srebrną tacką na papierosy i solidną, szklaną popielniczką.
W porządku. Jako właściciel spędzałbym wiele czasu przy stole, czytając książki - oczywiście dobrą literaturę, a nie współczesne śmiecie. Być może tomiska oprawione w skórę stały tu tylko na pokaz, a kartki nie były nawet rozcięte. Gdybym tu naprawdę mieszkał, wszystko wyglądałoby inaczej. Trzymałbym na stole karafkę dobrej brandy. Nie, dwie karafki z szerokim dnem, jedną z brandy, a drugą z porto. Umieściłbym je na miejscu tacki na papierosy. Popielniczkę zostawiłbym na stole. Podobał mi się jej rozmiar i kształt. Być może zacząłbym palić fajkę. Fajki zawsze parzyły mnie w język, ale pewnie z biegiem lat nauczyłbym się czerpać z tego przyjemność. Siedząc z nogami wyciągniętymi na podnóżku, z książką w ręku, sięgałbym od czasu do czasu po karafkę z brandy albo porto, wpatrując się w ogień płonący w kominku…
Spędziłem kilka minut, wyobrażając sobie, jak wyglądałoby moje życie, gdybym zamieszkał w apartamencie Flaxforda. Wiem, że to głupie i dziecinne zajęcie. W dodatku straciłem mnóstwo czasu. Ma to jednak swoje dobre strony. W ten sposób można pozbyć się napięcia. Kiedy wchodzę do mieszkania obcych ludzi, ogarnia mnie strach. Dzięki wyobraźni zaczynam czuć się tam jak u siebie w domu, przynajmniej przez krótki czas. To pomaga. Nie jestem pewien, czy właśnie z tego powodu lubię snuć fantazje, ale robię to za każdym razem, kiedy włamię się do czyjegoś mieszkania.
Nie mogłem stracić wiele czasu. Zerknąłem na zegarek, zanim włożyłem rękawiczki. Było siedemnaście po dziewiątej. Używam delikatnych, obcisłych rękawiczek gumowych w rodzaju tych, jakimi posługują się lekarze. Wycinam w nich otwory, aby dłonie się nie pociły. W ten sposób ręce pozostają wrażliwe na dotyk i można spokojnie pracować.
Biurko miało dwa zamki. Jeden z nich zamykał żaluzyjny podnośnik, drugi, zainstalowany w prawej górnej szufladzie, zabezpieczał pozostałe szuflady. Prawdopodobnie udałoby mi się znaleźć klucze, większość ludzi bowiem przechowuje je w pobliżu biurka. Doszedłem jednak do wniosku, że będzie szybciej i łatwiej otworzyć zamki za pomocą moich narzędzi. Nie istniał taki zamek w biurku, z którym nie mógłbym sobie poradzić.
Tym razem też była to bułka z masłem. Zwinąłem żaluzję i zacząłem się przyglądać licznym wnękom i szufladkom, studiując uważnie każdy szczegół. Z jakiegoś powodu nasi przodkowie uznali, że mebel ten nadaje się idealnie do przechowywania różnych papierów i akt. Zawsze mi się wydawało, że zamiast szukać swoich rzeczy w przegródkach i szufladkach, lepiej trzymać je w sejfie i po prostu wyciągać ze środka to, czego się potrzebuje w danej chwili. Wiele osób wierzy, że każda rzecz ma swoje miejsce. Tacy ludzie ustawiają w garderobie buty według wysokości i pamiętają, żeby zmieniać opony samochodowe raz na trzy miesiące. Oprócz tego poświęcają jeden dzień w tygodniu na obcinanie paznokci.
Ciekawe, co robią z obciętymi kawałkami? Pewnie wkładają je do odpowiedniej przegródki w biurku.
W części biurka pod żaluzją nie było niebieskiego pudełka ze skóry. Z tego, co mówił mój klient z brzuszkiem, wywnioskowałem, że pudełko nie zmieściłoby się w żadnej z przegródek i małych szuflad. Otworzyłem więc drugi zamek, żeby mieć dostęp do większych szuflad. Zacząłem od najwyższej, ponieważ ludzie wkładają tam zazwyczaj swoje najcenniejsze przedmioty. Nie mam pojęcia, dlaczego tak jest, ale to fakt. Przeszukałem wszystkie szuflady, ale nie znalazłem pudełka.
Zajęło mi to dosłownie chwilę, ale nic nie uszło mojej uwagi. Chciałem jak najszybciej opuścić mieszkanie, co jest całkiem naturalne w podobnych okolicznościach. Z drugiej strony, wiedziałem, że w mieszkaniu mogą się kryć inne skarby. Wielu ludzi trzyma w domu gotówkę, inni czeki podróżne, jeszcze inni przechowują kolekcję wartościowych monet, biżuterię na sprzedaż i wiele innych drobiazgów, które zmieściłyby się bez trudu w mojej torbie od Bloomingdale'a. Obiecano mi cztery tysiące dolarów po dostarczeniu niebieskiego pudełka. Tysiąc już dostałem i banknoty szeleściły w tylnej kieszeni moich spodni. Ale miałem ochotę wykorzystać okazję. Właściciel mieszkania najwyraźniej nie musiał się martwić, za co kupi jedzenie. Wiedziałem, że przy odrobinie szczęścia napełnię swoją torbę cennymi przedmiotami o wartości pięciu tysięcy dolarów. Tyle wydaję na zakupy przez cały rok.
Nie lubię pracować zbyt intensywnie. To bardzo podniecające, ale stwarza wielkie ryzyko. Jeśli włamiesz się do jednego mieszkania za dużo, możesz za to drogo zapłacić. Każdy włamywacz czasem wpada, ale więzienie zostawia uraz. Od czterech do sześciu włamań rocznie - to w zupełności wystarczy. Kilka lat temu uważałem inaczej, ale były to czasy, kiedy miałem wygórowane ambicje. Z wiekiem człowiek uczy się wyciągać wnioski. Tak to już jest.
Pogrzebałem w szufladach najpierw z jednej, potem z drugiej strony. Znalazłem papiery, albumy ze zdjęciami, księgi rachunkowe, pęki kluczy, które prawdopodobnie do niczego nie pasowały, klaser zapełniony do połowy znaczkami za trzy centy (pamiętacie je?), parę dziecięcych futrzanych rękawiczek, cienkie rękawiczki ze świńskiej skóry, nauszniki w rodzaju tych, jakie matki kupują swoim synkom, wieczny kalendarz z 1949 roku, który wydało Przedsiębiorstwo Marine Trust z Buffolo w stanie Nowy Jork, Biblię króla Jakuba wielkości pudełka do kart, talię kart Tally-Ho wielkości małej Biblii, mnóstwo kopert, w których prawdopodobnie były listy - ale kogo to obchodzi - kupkę unieważnionych czeków z różnymi datami z ostatnich dwudziestu lat, przewiązanych wysuszoną gumką, spinacze do papieru w takiej liczbie, że można by zrobić z nich skakankę dla dziecka albo dla dorosłej osoby, pocztówkę od Watkinsa Glena, pióra wieczne, długopisy kulkowe, cienkopisy oraz niezliczoną liczbę połamanych ołówków…
W biurku nie było starych monet, gotówki, czeków podróżnych, obligacji na okaziciela, akcji, pierścionków, zegarków, oszlifowanych lub nie oszlifowanych kamieni szlachetnych (był tam natomiast kawałek skamieniałego drewna oklejony z jednej strony filcem, który mógł służyć jako przycisk do papieru), złotych albo srebrnych sztabek, znaczków cenniejszych niż te za trzy centy ani - na Boga - niebieskiego pudełka.
Do diabła!
Byłem załamany, ale nie do tego stopnia, żeby zwymiotować. Wyprostowałem się, odetchnąłem parę razy i zacząłem się zastanawiać, gdzie stary Flaxford trzyma whisky. Od razu jednak przypomniałem sobie, że nie piję podczas pracy. Mój wzrok zatrzymał się na tacce z papierosami, ale nie sięgnąłem po nie, ponieważ zrezygnowałem z przykrych nałogów wiele lat temu. Westchnąłem ponownie i postanowiłem jeszcze raz przeszukać szuflady. Kiedy ma się do czynienia z taką kopalnią śmieci, łatwo jest przeoczyć nawet tak duży przedmiot jak pudełko na cygara. Spojrzałem na zegarek. Była za dwadzieścia trzy dziesiąta. Zależało mi, żeby wyjść z mieszkania do dziesiątej, najpóźniej pół do jedenastej. Zamierzałem jeszcze raz pogrzebać w biurku, a potem, jeśli będzie to konieczne, poszukać innych skrytek w dużym pokoju. Liczyłem się z tym, że w najgorszym razie będę musiał przeszukać wszystkie pokoje, niezależnie od tego, ile ich było. A potem - adieu! Dmuchnąłem sobie na dłonie, ponieważ zaczynały się pocić w gumowych rękawiczkach, ale nie poczułem ulgi. Miałem właśnie westchnąć po raz trzeci, kiedy rozległ się zgrzyt klucza w drzwiach. Zamarłem z przerażenia.
Właściciel mieszkania J. Francis Flaxford miał wrócić do domu najwcześniej o północy.
Poinformował mnie o tym człowiek, który twierdził, że niebieskie pudełko znajduje się w biurku.
Stałem twarzą do drzwi, opierając się biodrem o biurko. Słuchałem, jak ktoś otwiera zamek w klamce, a potem zamek sprężynowy. Przez chwilę panowała zupełna cisza. Nagle drzwi otworzyły się gwałtownie i do mieszkania wpadło dwóch młodych mężczyzn w niebieskich mundurach. Trzymali w rękach pistolety i mierzyli we mnie.
- Spokojnie - powiedziałem. - Bez paniki. To tylko ja.

 

Rozdział II

Nie znałem pierwszego gliniarza. Był bardzo młody i najwyraźniej niedawno rozpoczął pracę w policji. Ale poznałem jego partnera - siwego brzuchatego mężczyznę, który miał orli nos i wydatne kości policzkowe. Nazywał się Ray Kirschmann i pracował dla Departamentu Policji Nowego Jorku w czasach, kiedy gliniarze nosili muszkiety. Przyłapał mnie na gorącym uczynku kilka lat wcześniej, ale dogadaliśmy się.
- A niech mnie szlag! - powiedział Ray, opuszczając pistolet i kładąc rękę na broni młodego wspólnika. - To syn pani Rhodenbarr, Bernard. Odłóż spluwę, Loren. Bernie jest dżentelmenem.
Loren wsunął pistolet do kabury i wypuścił z płuc powietrze, które trzymał tam dobrych kilka chwil. Nie tylko włamywacze trzęsą się ze strachu, wchodząc do cudzego mieszkania. W dodatku Ray zmusił swojego partnera, by ten wkroczył pierwszy.
- Cześć, Ray - powiedziałem.
- Miło cię znów zobaczyć, Bernie. Przedstawiam ci mojego nowego partnera, Lorena Kramera. Loren, to jest Bernie Rhodenbarr.
Przywitaliśmy się. Kiedy wyciągnąłem rękę, Loren zrobił zdziwioną minę. Spojrzał na moją dłoń i zaczął zdejmować kajdanki, które miał przymocowane do paska.
Ray wybuchnął śmiechem.
- O rany - powiedział. - Nikt jeszcze nigdy nie założył Berniemu kajdanek. To nie jest jakiś zwariowany żul, tylko profesjonalny włamywacz.
- Rozumiem.
- Zamknij drzwi.
Loren wykonał polecenie, ale nie przekręcił zamka. Poczułem się spokojniej. Do tej pory nikt z zewnątrz nie zauważył, co się dzieje w mieszkaniu. Na korytarzu nie pojawili się sąsiedzi. Zamierzałem zrobić wszystko, żeby spędzić resztę nocy w swoim przytulnym mieszkanku.
- Nie spodziewałem się ciebie, Ray - powiedziałem uprzejmie. - Często tu wpadasz?
- A niech mnie szlag! - Ray uśmiechnął się szeroko. - Robi się z ciebie niezdara na stare lata. Siedzieliśmy właśnie w samochodzie, kiedy zadzwoniła kobieta i powiedziała, że słyszy dziwne hałasy. Pewnie wydawało ci się, że siedzisz cicho jak myszka. Ile masz lat?
- Skończę trzydzieści pięć w kwietniu. Czemu pytasz?
- Jesteś Bykiem? - Loren na to.
- Ja jestem z końca maja, spod znaku Bliźniąt.
- Moja żona jest Bykiem. - Wziął do ręki pałkę i zaczął uderzać nią rytmicznie o swoją dłoń.
- Dlaczego? - spytałem ponownie. W pokoju zapanowało pełne napięcia milczenie. Potem Loren wyjaśnił mi, że jego żona jest Bykiem ze względu na datę urodzenia. Ja z kolei zacząłem mu tłumaczyć, że chciałem wiedzieć, dlaczego Ray spytał o mój wiek, Ray zaś miał niewyraźną minę i chyba było mu przykro, że spowodował całe to zamieszanie. Loren wyglądał na faceta, którego bardzo łatwo zbić z tropu.
- Z biegiem lat stajesz się coraz większą niezdarą - wyjaśnił Ray. - Hałasujesz i przyciągasz uwagę. To do ciebie niepodobne.
- Zawsze zachowuję się cicho.
- Oprócz dzisiejszego wieczoru.
- Nie hałasowałem. Poza tym dopiero co tu przyszedłem.
- To znaczy?
- Jestem tu zaledwie kilka minut. Może kwadrans. Najwyżej dwadzieścia minut. Czy na pewno trafiliście do właściwego mieszkania?
- Złapaliśmy włamywacza.
- Racja - przyznałem. - Ale czy osoba, która do was zadzwoniła, podała numer mieszkania? Trzysta jedenaście?
- Nie dostaliśmy dokładnego numeru, ale poinformowali nas, że chodzi o mieszkanie na trzecim piętrze. Wszystko się zgadza.
- Ludziom często mylą się kierunki. Nie potrafią odróżnić prawej strony od lewej.
Ray spojrzał na mnie. Loren uderzył pałką w swoją dłoń i nagle wypuścił ją. Pałka przyczepiona była do jego paska dość długim skórzanym rzemykiem. Spadła na podłogę i odbiła się od chińskiego dywanu. Loren chwycił ją, a Ray spiorunował go wzrokiem.
- Narobiliście więcej hałasu niż ja przez cały wieczór.
- Słuchaj, Bernie…
- Może chodziło o mieszkanie piętro wyżej? Kobieta, która do was zadzwoniła, jest pewnie Angielką. W Anglii inaczej liczy się piętra. Nasz parter to u nich pierwsze piętro, kiedy zatem mówią o trzecim piętrze, to znaczy, że mają na myśli czwarte…
- Jezu…
Spojrzałem na Lorena, a potem na Raya.
- Postradałeś zmysły? Chcesz, żebym ci przeczytał, jakie prawa przysługują kryminaliście przyłapanemu na gorącym uczynku? Co z tobą, Bernie?
- Dopiero tu przyszedłem. Zachowywałem się cicho.
- Może kot strącił doniczkę w mieszkaniu obok, a my trafiliśmy tu przypadkowo. Po prostu mieliśmy szczęście. Ale to niczego nie zmienia, prawda?
- Prawda - przyznałem, uśmiechając się ponuro. - Szczęście wam dopisuje. Mam przy sobie szmal.
- Naprawdę?
- Kupę szmalu.
- Interesujące - zauważył Ray.
- Dostaliście klucz od portiera?
- Tak. Chciał nam otworzyć, ale kazaliśmy mu zostać na dole.
- Więc nikt poza wami nie wie, że tu jestem.
Policjanci spojrzeli na siebie. Różnili się jak ogień i woda. Ray miał na sobie znoszony mundur. Ubranie Lorena było czyste i porządne, jakby dopiero wyciągnął je z pralki.
- Racja - przyznał Ray. - Przynajmniej na razie.
- A więc?
- To dla nas dobra okazja. Bardzo dobra. Gdybyśmy cię aresztowali, daliby nam odznaczenia.
- Daj spokój - powiedziałem.
- To bardzo prawdopodobne.
- Wciskasz mi kit. To nie była wasza inicjatywa. Ktoś na mnie doniósł. Nie dostaniecie odznaczenia.
- Masz rację - powiedział Ray. - Co o tym myślisz, Loren?
- Hm… - westchnął Loren i przygryzł dolną wargę, po czym kilkakrotnie uderzył pałką w swoją dłoń. Pałka była obdrapana i zniszczona w przeciwieństwie do jego munduru. Wyglądało na to, że często wypadała Lorenowi z rąk i lądowała na czymś twardszym niż chiński dywan.
- Ile masz gotówki, Bernie?
Wiedziałem, że nie ma sensu się targować. Zwykle mam przy sobie tysiąc dolarów w banknotach i tak było tym razem. Ale dziesięć banknotów studolarowych w tylnej kieszeni moich spodni było zaliczką, którą dostałem za robotę. Gdybym oddał pieniądze gliniarzom, wyszedłbym na zero. Ten wieczór kosztowałby mnie pieniądze za taksówkę i parę godzin straconego czasu. Mój znajomy o chytrych oczach straciłby tysiąc dolarów, ale to jego problem. "Będzie musiał dopisać je do rachunku", pomyślałem.
- Tysiąc dolarów - powiedziałem.
Patrzyłem na twarz Raya Kirschmanna. Wyglądał, jakby miał ochotę wyciągnąć ode mnie więcej pieniędzy, ale w końcu uznał, że mówię prawdę. Płaciłem całkiem nieźle, nawet jeśli mieli podzielić się forsą na pół.
- To całkiem sporo - oświadczył. - Masz całą sumę przy sobie?
Wyjąłem pieniądze i mu je wręczyłem. Ray obejrzał banknoty. Po jego oczach poznałem, że je przeliczył.
- Zabrałeś coś z mieszkania? Jeśli powiemy, że nikogo tu nie było, a potem zadzwoni właściciel, żeby zgłosić włamanie, będziemy mieli kłopot.
Wzruszyłem ramionami.
- Możecie powiedzieć, że zwiałem, zanim przyszliście - powiedziałem. - Ale nie musicie tego robić. Nie znalazłem niczego, co warto by ukraść. Dopiero co wszedłem do mieszkania i przeszukałem biurko.
- Możemy go przeszukać - zaproponował Loren. Ray i ja spojrzeliśmy na niego znacząco i Loren oblał się rumieńcem.
- To była tylko propozycja - bąknął.
Spytałem, spod jakiego jest znaku zodiaku.
- Jestem Panną - powiedział.
- Panna i Byk. Te znaki pasują do siebie.
- To znaki związane z Ziemią - wyjaśnił Loren. - Ich wspólną cechą jest stabilność.
- Tak myślałem.
- Interesuje się pan astrologią?
- Nieszczególnie.
- To bardzo ciekawa dziedzina. Ray jest Strzelcem.
- Jezu Chryste… - westchnął Ray. Spojrzał jeszcze raz na banknoty, wzruszył ramionami i wsunął je do kieszeni. Loren patrzył na niego wyczekująco. Wiedział, że dostanie część pieniędzy później, a jednak…
Ray zaczął obgryzać paznokieć.
- Jak się tu dostałeś? Wszedłeś po drabince przeciwpożarowej?
- Wszedłem głównym wejściem.
- A więc portier widział cię na dole? Wspaniali są ci portierzy, nie ma co.
- To duży budynek.
- Bez przesady. W każdym razie wygląd cię nie zdradził. Ubrałeś się jak typowy mieszkaniec wschodniej części miasta.
Mieszkam we wschodniej części miasta i zwykle noszę dżinsy.
- Pewnie miałeś przy sobie teczkę, mam rację?
- Niezupełnie. - Wskazałem na torbę od Bloomingdale'a. - Wszedłem z tym.
- Jeszcze lepiej. Wobec tego zabieraj swoją torbę i zmykaj stąd. Chwileczkę… - Ray zmarszczył brwi. - My wyjdziemy najpierw. Tak będzie lepiej. W przeciwnym razie będziemy musieli tłumaczyć, dlaczego spędziliśmy tu tyle czasu i tak dalej… Niech cię nic tu nie kusi, kiedy nas nie będzie.
- Nie ma tu nic, co warto by zabrać.
- Chcę, żebyś dał mi słowo.
Miałem ochotę wybuchnąć śmiechem, ale powstrzymałem się.
- Obiecuję - powiedziałem uroczyście.
- Daj nam trzy minuty i potem wyjdź. Mam nadzieję, że nie zabawisz tu dłużej.
- Jasne, że nie.
- Dobra. - Ray odwrócił się i ruszył w kierunku drzwi. W tym momencie Loren Kramer powiedział, że musi iść do łazienki.
- O rany - jęknął Ray.
- Wiesz, gdzie jest łazienka? - zwrócił się do mnie Loren.
- Przeszukaj mnie - powiedziałem i dodałem szybko: - To tylko żart.
- Co takiego?
- Nie opuszczałem tego pokoju - wyjaśniłem. - Kibel musi być gdzieś tam.
Loren ruszył na poszukiwanie łazienki, a Ray stał obok mnie, kiwając głową. Spytałem go, jak długo pracuje z Lorenem.
- Zbyt długo - powiedział.
- Wiem, co masz na myśli.
- To dobry dzieciak.
- Jest całkiem sympatyczny.
- Ale głupi jak but. To ciągłe gadanie o astrologii doprowadza mnie do szału. To jedna wielka bzdura, nie sądzisz?
- Być może.
- Mogę się mylić, ale co z tego? Kogo obchodzi, że jego żona jest Bykiem? Przyznaję, to niezła dupa. Cholera, ten kretyn naprawdę zamierzał cię przeszukać. To kompletny bezmózgowiec.
- Zauważyłem.
- Na szczęście potrafi być rozsądny. Jakiś czas temu przydzielili mi tego żółtodzioba i nic nie mogłem na to poradzić. Dzięki Bogu sam płaci za kawę. Jest łasy na forsę.
- Dzięki Bogu.
- Też tak uważam. Lubi forsę, ale żona wydaje całą jego pensję w ciągu jednego dnia. Jak myślisz, czy to dlatego, że jest Bykiem?
- Musisz spytać Lorena.
- Pewnie by mi to wyjaśnił. Można znieść głupotę drugiego człowieka, pod warunkiem, że ma resztki zdrowego rozsądku. Mam nadzieję, że Loren nie zabije się tą pałką. Mam przeczucie, że złamie sobie za którymś razem nogę w kolanie… Bernie? Zdejmij rękawiczki.
- Co?
- Gumowe rękawiczki. Chyba nie chcesz paradować w nich po ulicy.
- Och… - westchnąłem i ściągnąłem rękawiczki. Gdzieś w głębi mieszkania Loren kaszlnął, a potem rozległ się huk, jakby w coś uderzył. Wsadziłem rękawiczki do kieszeni.
- Włamywacz musi dbać o każdy szczegół - powiedział Ray. - Jezu, chciałbym mieć częściej do czynienia z takimi facetami jak ty. Nawet gdybyśmy musieli wsadzić cię do paki, i tak byłaby to miła robota. Gdyby portier zwęszył, co się dzieje, nie moglibyśmy dojść do porozumienia. Najważniejsze jest to, że mam do czynienia z profesjonalistą.
Rozległ się dźwięk spuszczanej wody. Miałem ochotę zerknąć na zegarek, ale coś mnie powstrzymało.
- Wtedy przynajmniej można się czuć bezpiecznie - mówił dalej Ray. - Wiesz, co mam na myśli? Dzisiaj, kiedy otwieraliśmy te drzwi, nie miałem pojęcia, co zastaniemy po drugiej stronie.
- Znam to uczucie - zapewniłem go i sięgnąłem po torbę. Nagle Ray spojrzał w kąt pokoju i wyraz jego twarzy zmienił się gwałtownie. Odwróciłem się i zobaczyłem Lorena. Wpatrywał się w nas z szeroko otwartymi ustami. Był blady jak trup.
- Tam… w… pokoju - wykrztusił. Potem z jego ust popłynął nieprzerwany potok słów. - Wyszedłem z toalety i przez pomyłkę zajrzałem do sypialni. Zobaczyłem faceta. Jest martwy. Ma zmiażdżoną czaszkę. Leży w kałuży świeżej krwi. Jest jeszcze ciepły. Nigdy czegoś takiego nie widziałem. Jezu! Nie można ufać facetowi spod znaku Bliźniąt. Tacy ludzie kłamią. O Boże…
Loren runął jak długi na bucharę.
Ray i ja wymieniliśmy spojrzenia.
I to ma być profesjonalizm? Obaj mieliśmy kompletny zamęt w głowach. Ray stał w miejscu z przerażoną miną. Nie sięgnął po pistolet ani nie podszedł do mnie. Stał, jakby go zamurowało. Ja natomiast zachowałem się niezbyt elegancko. Nie przypuszczałem, że stać mnie na coś takiego. Ray pewnie też nie.
Rzuciłem się na niego. Kirschmann wpatrywał się we mnie szeroko otwartymi oczyma, zbyt zaskoczony, żeby zareagować. Nasze ciała zderzyły się, ale nie widziałem, jak Ray runął na podłogę, ponieważ wziąłem nogi za pas. Wyskoczyłem na korytarz i popędziłem w kierunku schodów. Zbiegłem po nich jak szalony i znalazłem się dwa piętra niżej - na parterze.
Portier, uprzejmy jak zwykle, otworzył przede mną drzwi.
- Policzymy się w święta Bożego Narodzenia! - zawołałem i pomknąłem przed siebie, nie czekając na odpowiedź.

 

 

Rozdział III

Na szczęście na ulicy było pusto, inaczej na pewno stratowałbym kilka osób. Pokłusowałem do rogu i, dysząc ciężko, dotarłem do Drugiej Alei. Powoli uspokajałem się i zacząłem znowu myśleć logicznie. Nikt mnie nie gonił, więc zwolniłem kroku. W Nowym Jorku człowiek, który biegnie ulicą, wzbudza podejrzenie wśród przechodniów. Rozumiem, że można tak reagować, ale nie lubię, kiedy ktoś się na mnie gapi.
Przeszedłem dwie przecznice, a potem wyciągnąłem rękę i zatrzymałem taksówkę jadącą na południe miasta. Podałem adres taksówkarzowi. Ten wykonał kilka zakrętów i skierował się na północ. Jednakże po chwili zmieniłem zdanie. Moje mieszkanie znajduje się na szczycie stosunkowo nowego budynku na rogu West Endu i Siedemdziesiątej Pierwszej Ulicy. W bezchmurny dzień (takie dni bywają czasem) widać z okien prawie cały świat - czyli wieże World Trade Center i część New Jersey. To idealne miejsce dla tych, którzy chcą odpocząć od zgiełku centrum. Dlatego podałem swój adres kierowcy.
Wiedziałem jednak, że Ray Kirschmann i jego ludzie będą mnie tam szukać. Wystarczyło, żeby zerknęli do książki telefonicznej.
Wcisnąłem się głębiej w fotel i poklepałem kieszeń na lewej piersi w poszukiwaniu papierosów, które wyjąłem stamtąd kilka lat wcześniej. Gdybym mieszkał w apartamencie na Wschodniej Sześćdziesiątej Siódmej Ulicy, siedziałbym teraz w zielonym, skórzanym fotelu i strzepywał tytoń z fajki do szklanej popielniczki. Na razie jednak nie zapowiadało się na to.
"Bernard, rozluźnij się. Pomyśl!"
Musiałem zastanowić się nad paroma rzeczami. Na przykład, kto zainwestował tysiąc dolarów, żeby wciągnąć mnie w aferę związaną z morderstwem, i dlaczego gruby jegomość potraktował mnie jak durnia? Nie miałem czasu na długie rozmyślania. Na razie dopisywało mi szczęście. Jeden policjant zemdlał w mojej obecności, a drugi nie był w stanie zareagować, kiedy się na niego rzuciłem. Dzięki temu zyskałem trochę czasu, ale było to nie więcej niż kilka minut. Wiedziałem, że muszę gdzieś się ukryć. Udało mi się na moment odwrócić uwagę psów myśliwskich i chciałem dotrzeć bezpiecznie do swojej nory, zanim zwęszą, gdzie jestem. (Nie przestraszył mnie fakt, że zacząłem stosować w myśli terminologię związaną z polowaniem na lisy).
Spróbowałem się skupić. Nie mogłem jechać do swojego mieszkania. Wiedziałem, że za godzinę będzie tam pełno glin. Potrzebowałem bezpiecznego schronienia w czterech ścianach z sufitem i podłogą bez dziur. Chodziło o miejsce, które nie miało ze mną nic wspólnego i gdzie nikt nie mógłby mnie znaleźć. Mieszkanie, którego szukałem, musiało być w Nowym Jorku. Gdybym próbował wyjechać z miasta, na pewno by mnie wytropili.
Doszedłem do wniosku, że najlepiej byłoby skorzystać z mieszkania przyjaciela.
Taksówka jechała na północ, a ja w tym czasie przeglądałem w myślach listę przyjaciół i znajomych. Doszedłem do wniosku, że nie ma ani jednej osoby, do której mógłbym wpaść bez uprzedzenia. Mój problem polega na tym, że zawsze trzymałem się z daleka od złego towarzystwa. Kiedy nie jestem w więzieniu (staram się, żeby takie okresy trwały jak najdłużej), nigdy nie zawieram znajomości z innymi włamywaczami, bandytami, hochsztaplerami, naciągaczami, drobnymi złodziejaszkami i oszustami. Kiedy człowiek siedzi zamknięty w celi, nie ma wyboru, ale poza więzieniem nawiązuję znajomości z ludźmi, którzy nawet jeśli nie są w stu procentach uczciwi, to przynajmniej nie zeszli na drogę przestępczą. Moi weseli towarzysze mogą zwędzić sprzęt swojemu szefowi, odliczyć sobie dużą sumę od podatku, wrzucić do pieca mandaty i naginać różne przepisy, prawie je łamiąc. Ale, z tego, co wiem, żaden z nich nie jest kryminalistą. Moi znajomi też nie nazwaliby mnie w ten sposób.
Nie powinno więc was dziwić, że nie mam przyjaciół. Nigdy nie mówię prawdy ludziom, których znam, dlatego nie ma między nami prawdziwej bliskości. Mam znajomych, z którymi gram w szachy, i kolegów, z którymi umawiam się na pokera. Są też tacy, z którymi toczę walki albo gram w bile. Mam przyjaciółki, które zabieram czasem na obiad, do teatru albo na koncert. Są wśród nich takie, z którymi czasami idę do łóżka. Ale od dawna nie pojawił się w moim życiu mężczyzna, którego mógłbym nazwać prawdziwym przyjacielem. Moje znajomości z kobietami również są tylko przelotne. Włamywacz w dzisiejszych czasach skazany jest na samotność.
Rzadko ubolewam nad swoim trybem życia. Bywa, że zdarza się gorsza noc, kiedy mam dość samego siebie, i żałuję wtedy, że nie mam kogoś bliskiego, do kogo mógłbym zadzwonić o trzeciej nad ranem. Jednym słowem, nie było osoby, u której mógłbym znaleźć schronienie. A nawet gdyby ktoś taki istniał, nic by to nie pomogło. Gdybym schronił się u przyjaciela albo kochanki, policja pukałaby do ich drzwi godzinę po moim przyjściu.
Byłem w tarapatach.
- Mam tu skręcić?
Głos taksówkarza wyrwał mnie z zadumy. Samochód zatrzymał się. Kierowca odwrócił głowę i mrużąc oczy, patrzył na mnie przez szybę, która miała chronić przed bandytami.
- Jesteśmy na rogu Siedemdziesiątej Pierwszej i West Endu - powiedział. - Mam się zatrzymać po przeciwnej stronie?
Ja też zamrugałem, postawiłem kołnierz płaszcza i wcisnąłem się w fotel jak przerażony żółw.
- Panie - zaczął taksówkarz, siląc się na cierpliwość. - Mam przejechać na drugą stronę czy jak?
- Tak - potwierdziłem.
- Chce pan, żebym się tam zatrzymał?
- Tak, właśnie o to mi chodzi.
Taksówkarz poczekał, aż ulica będzie wolna, po czym skręcił. Jadąc pod prąd, łamał przepisy. Zahamował płynnie przed budynkiem, w którym mieszkałem. Zacząłem się kręcić, szeleścić ubraniem i szukać pieniędzy, wszystko po to, żeby opóźnić moment, kiedy będę musiał wysiąść.
Nie odniosło to żadnego skutku.
Taksówkarz wyciągnął rękę i wyłączył licznik.
- Chwileczkę - zaprotestowałem. - Proszę mnie zawieźć do centrum.
Ręka kierowcy zadrżała nad licznikiem jak główka kolibra. Cofnął ją, a potem odwrócił się i spojrzał na mnie z niechęcią.
- Do centrum?
- Tak.
- Nie podoba się panu tutaj?
- To miejsce wyglądało kiedyś inaczej.
Taksówkarz zrobił typową minę nowojorczyka, który właśnie uświadomił sobie, że ma do czynienia z wariatem.
- Z pewnością - bąknął.
- Wszystko się zmieniło - powiedziałem zuchwale. - Ta dzielnica schodzi na psy.
- Jezu - jęknął, ruszając. Jego głos był teraz spokojny. - To pestka w porównaniu z moją dzielnicą. Mieszkam w Bronksie. Nie wiem, czy był pan tam kiedyś. To prawdziwe piekło, wiem, o czym mówię…
I zaczął opowiadać o swojej piekielnej dzielnicy. Jechaliśmy zachodnim skrajem Manhattanu. Na szczęście jego monolog był całkowicie przewidywalny. Nie musiałem go słuchać. Siedziałem, pogrążony w myślach, pomrukując i wykrzykując od czasu do czasu: "och" i "ach".
Wciąż myślałem o swoich znajomych: frajerach, których ogrywałem zawsze w szachy, i oszustach karcianych, którzy ogrywali mnie w pokera. Byli wśród nich entuzjaści sportu i kumple do picia. Przypomniałem sobie niepokojąco krótką listę młodych dam, z którymi utrzymywałem ostatnio przelotną znajomość.
Rodney Hart.
Rodney Hart!
Z chwilą gdy przypomniałem sobie jego nazwisko, w moim umyśle zaiskrzyło. Wysoki, szczupły facet, z wyrazistymi, wysoko uniesionymi brwiami i długim nosem. Kiedy miał w kartach coś lepszego niż dwie pary, jego nozdrza lekko drżały. Poznałem go podczas gry w pokera jakieś półtora roku wcześniej. Od tamtej pory spotkałem Rodneya jeszcze dwa razy. Wpadliśmy na siebie przypadkowo w barze w Village i gawędziliśmy przy piwie. Za drugim razem widziałem go w awangardowej sztuce, w której zagrał rolę drugoplanową. Po zakończeniu przedstawienia wszedłem za kulisy z młodą kobietą, na której chciałem zrobić wrażenie (nic z tego nie wyszło).
Stary, poczciwy Rodney Hart!
Możecie spytać: co było takiego wspaniałego w tym człowieku? Po pierwsze, wiedziałem, że mieszka sam. A co ważniejsze, nie było go w domu i miał wrócić do miasta za parę miesięcy. Tydzień wcześniej ogłosił podczas partii pokera, że wyjeżdża i przez jakiś czas nie będzie nam towarzyszył w grze. Związał się z teatrem wędrownym, który miał przemierzyć Stany wzdłuż i wszerz ze sztuką Dwa, jeśli od morza, krzewiąc kulturę Broadwayu na prowincji. Poinformował nas też, że nie ma zamiaru wynająć swojego mieszkania.
- Nie warto - powiedział. - Mieszkam tam od lat i płacę dziewięćdziesiąt dolarów miesięcznie. Właściciel nie podnosi czynszu, chociaż ma do tego prawo. Wynajmuje mieszkania aktorom. Lubi ich. Nie do wiary, co? Uwielbia artystów w makijażu. Wolę zapłacić dziewięćdziesiąt dolców, niż wpuścić jakiegoś sukinsyna, który będzie używać mojego kibla i spać na moim łóżku.
Ha!
Rodney na pewno by się zdziwił, gdyby wiedział, że Bernard Rhodenbarr będzie wkrótce korzystać z jego łazienki i tarzać się w jego perkalowej pościeli. Nie miałem zamiaru płacić mu dziewięćdziesięciu dolarów za tę przysługę.
Tylko gdzie on, u diabła, mieszkał?
Z tego, co pamiętałem, miał mieszkanie gdzieś w Village, ale nie zamierzałem dzielić się tą informacją z taksówkarzem. Doszedłem do wniosku, że na pewno mnie zapamięta. Gdyby w gazetach pojawiły się moje zdjęcia, kierowca mógłby po raz pierwszy w życiu wykazać się umiejętnością logicznego myślenia.
- Chciałbym tu wysiąść - powiedziałem.
- Tu?
Byliśmy gdzieś na Piątej Alei, kilka przecznic od placu Sheridana.
- Proszę się zatrzymać.
- Pan jest szefem - bąknął taksówkarz. W ten sposób wyraził uprzejmie całą pogardę, jaką do mnie czuł. Wyciągnąłem portfel i dałem mu pieniądze razem z napiwkiem, który z pewnością nie poprawił mu humoru. Zacząłem żałować, że straciłem tysiąc dolarów, przekupując Raya i Lorena. Nie była to najlepsza inwestycja. Gdybym miał teraz ten tysiąc, czułbym się pewniej. Tymczasem po uregulowaniu rachunku z taksówkarzem zostało mi siedemdziesiąt dolarów i trochę drobnych. Byłem prawie pewien, że Rod nie zostawił w domu worka z pieniędzmi.
Wciąż nie wiedziałem, gdzie mieszkał mój znajomy.
Znalazłem odpowiedź w książce telefonicznej. Kartkując ją, błogosławiłem fakt, że Rod jest aktorem. Większość moich znajomych ma zastrzeżone numery, ale aktorzy należą do innego gatunku ludzi. Nigdy nie zostawiają swojego numeru na drzwiach toalety (być może są wyjątki). Oczywiście trafiłem na numer starego poczciwego Roda. Hart to bardzo popularne nazwisko, ale imię Rodney jest rzadko spotykane. Dzięki Bogu, od razu znalazłem upragnioną informację. Mieszkał przy ulicy Bethune w samym środku West Village. Była to cicha uliczka, którą jeździ niewiele samochodów. Turyści nigdy nie trafiają w takie miejsca. Miałem prawdziwe szczęście.
W książce widniał nie tylko jego adres, ale i telefon. Poświęciłem dziesięć centów i wykręciłem numer Roda. (Zwykle sprawdzam, czy właściciel jest w domu, zanim włamię się do jego mieszkania). Gdybym nie miał obsesji na tym punkcie, odłożyłbym słuchawkę po siódmym sygnale. Ale postanowiłem, tak jak zwykle, doczekać do dwunastego. Niestety, po siódmym dzwonku w słuchawce rozległ się głos. Poczułem, jak żołądek podchodzi mi do gardła.
- Siedem, cztery, jeden, dziewięć - powiedziała kobieta, a ja mogłem znowu przełknąć ślinę i rozluźnić się. Aktorzy umieszczają swoje numery w książce telefonicznej. Niektórzy z nich mają sekretarki, u których można zostawiać wiadomości. Kobieta, której głos usłyszałem w słuchawce, była właśnie taką osobą. Wymieniła cztery ostatnie cyfry numeru Rodneya. Chrząknąłem i spytałem, kiedy mój znajomy wróci do miasta. Sekretarka poinformowała mnie słodkim głosem, że Rodney będzie występować przez następne piętnaście tygodni, a obecnie przebywa w St. Louis. Spytała, czy zechciałbym zapisać numer jego hotelu. Grzecznie odmówiłem. Zdecydowałem, że nie zostawię żartobliwej wiadomości dla Roda, chociaż miałem na to ochotę, i odwiesiłem słuchawkę.
Znalazłem w końcu ulicę Bethune, chociaż zabrało mi to trochę czasu. Zacząłem iść w kierunku zachodnim, aż stanąłem przed budynkiem, w którym mieszkał Rod. Było to kilkanaście metrów od ulicy Waszyngtona. W tej dzielnicy połowę domów stanowiły budynki mieszkalne z brązowej cegły, a drugą połowę - magazyny. Kamienica, której szukałem, miała pięć pięter. Był to lichy dom z brązowego kamienia i różnił się od sąsiednich budynków jedynie numerem. Stałem chwilę przed domem, sprawdzając, czy ktoś zwraca na mnie uwagę, po czym wśliznąłem się do sieni. Przyjrzałem się przyciskom na ścianie, szukając nazwisk sławnych aktorów. Stwierdziłem, że w budynku nie mieszka Helen Hayes ani państwo Lunt, ale odnalazłem plakietkę z napisem R. Hart i informację, że aktor zajmuje mieszkanie 5-R. W domu było pięć pięter i na każdym dwa mieszkania. Oznaczało to, że mój znajomy wynajmował apartament na samej górze w tylnej części kamienicy. Idealna kryjówka.
Ponieważ trudno zrezygnować ze starych nawyków, przycisnąłem dzwonek domofonu i trzymałem na nim palec dłuższą chwilę, czekając na reakcję domownika. Na szczęście nikt nie otworzył drzwi. Potem przyszło mi do głowy, żeby nacisnąć inne dzwonki. Tak zwykle robię podczas pracy. Ludzie zwykle otwierają od razu, a jeśli nawet wyjrzą potem na korytarz, żeby sprawdzić, kto wszedł, wystarczy uśmiechnąć się przepraszająco i powiedzieć: "Zapomniałem klucza". To niezawodny sposób. Niestety, Rod mieszkał na samej górze. Oznaczało to, że będę musiał przejść przez wszystkie piętra i każdy, kto mnie zobaczy, rozpozna z pewnością moją twarz ze zdjęć w gazetach. Byłbym wówczas uwięziony na górze, może nawet na zawsze…
Stwierdziłem, że nie warto ryzykować, nawet jeśli niebezpieczeństwo było małe. Zwłaszcza że otworzenie drzwi prowadzących na klatkę schodową zajęło mi dokładnie piętnaście sekund. Wystarczył silniejszy podmuch wiatru, a drzwi same się otwierały.
Wbiegłem pędem po schodach na czwarte piętro, wziąłem głęboki oddech i zaczekałem, aż moje serce się uspokoi. Na drzwiach Roda widniał napis 5-R. Stanąłem i zacząłem nasłuchiwać. W głębi korytarza widniały drzwi mieszkania 5-F. Wewnątrz panowała ciemność. Zapukałem do mieszkania Roda, odczekałem chwilę i ponownie zastukałem. Potem wyjąłem narzędzia.
Rod miał trzy zamki w drzwiach. Wyglądało na to, że jakiś amator mocował się kiedyś z jednym z nich, próbując podważyć go dłutem czy śrubokrętem. Ale nic z tego nie wyszło. W drzwiach zamontowano zamek cylindryczny typu Medeco, zamek policyjny ze stalową zasuwą, który blokuje drzwi od wewnątrz, i tanią zasuwkę, którą założono na pokaz. Zająłem się najpierw zasuwką, a potem zamkiem Segala. To dobre zabezpieczenie przed ćpunami, którzy kopią w drzwi. Niełatwo otworzyć taki zamek, ale poradziłem sobie, dzięki narzędziom i swojej intuicji. Mechanizm drgnął, stalowa zasuwa odblokowała drzwi, a ja mogłem spokojnie popracować nad zamkiem Medeco.
Powszechnie uważa się, że tego typu zabezpieczenie jest w stu procentach bezpieczne. To kłamstwo, w rzeczywistości nie ma nic takiego jak idealnie bezpieczny zamek. Można uznać, że takie stwierdzenie jest wyolbrzymioną prawdą. Trudność polega na tym, że trzeba wykonać dwie czynności naraz. Przypomina to pracę specjalisty, który odcyfrowuje depesze. Przypuśćmy, że dostaje on depeszę w języku serbsko-chorwackim. Choć nie zna tego języka, musi rozszyfrować kod i jednocześnie zrozumieć treść depeszy. Otworzenie zamku Medeco to niezupełnie to samo, ale można przeprowadzić taką analogię.
Musiałem się trochę namęczyć i popełniłem kilka błędów. W pewnym momencie usłyszałem, jak otwierają się drzwi, i o mało nie dostałem zawału. Na szczęście hałas rozległ się piętro niżej. Mogłem się znowu rozluźnić - do pewnego stopnia. Spróbowałem jeszcze raz przekręcić śrubokręt i w końcu się udało. Sezam stanął przede mną otworem. Wszedłem do środka i zaryglowałem drzwi na wszystkie trzy zamki, jak stara służąca z powieści.


Postanowiłem, że najpierw rozejrzę się po mieszkaniu. Chciałem się upewnić, że nie ma w nim innych ciał - poza moim. Nie wymagało to wiele wysiłku. Mieszkanie składało się z wielkiego pokoju przedzielonego regałem na książki. Po jednej stronie regału znajdowała się sypialnia. Kuchnia była mała i ponura, a niewielka łazienka sprawiała wyjątkowo nieprzyjemne wrażenie. Kiedy zapaliłem światło, zaroiło się od uciekających karaluchów, więc zgasiłem je i wróciłem do dużego pokoju.
"Przyjemne mieszkanko", pomyślałem. Stały tu zniszczone meble, kupione najprawdopodobniej w sklepie z używanymi rzeczami. Pokój wydał mi się całkiem przytulny. Wolną przestrzeń wypełniały rośliny doniczkowe: palmy, filodendron i inne kwiatki, których nazw nie znałem. Na ścianach wisiały plakaty z muzeów, natomiast nie było tu plakatów w stylu pop-art z Bogartem i Cher. Rozpoznałem jedynie Miro i Chagalla, innych artystów nie potrafiłem zidentyfikować. Pomyślałem, że Rod ma całkiem niezły gust jak na aktora.
Na podłodze leżał brązowy dywan, a raczej jego resztki, które mogły mieć jakieś dwanaście stóp kwadratowych. Brzeg dywanu był z jednej strony postrzępiony, z drugiej naderwany, całość pełna dziur i łat przedstawiała raczej żałosny widok. Zdecydowałem, że następnym razem przyniosę tu cholerną bucharę.
W tym momencie poczułem lodowate dreszcze na całym ciele.
Buchara sama w sobie nie kojarzyła mi się z niczym złym. Przypomniałem sobie, jak Loren zemdlał i padł na dywan. W sypialni Flaxforda leżał inny dywan, którego nie widziałem. Było na nim pełno krwi.
Kto zabił mężczyznę, który leżał w sypialni? Kim był ów mężczyzna? Może był to J. Francis Flaxford? Powiedziano mi, że właściciel wyjdzie z domu o pół do dziewiątej wieczorem i wróci nie wcześniej niż o północy. Jeśli ta informacja była fałszywa i chciano wrobić mnie w morderstwo, cała historia nabierała innego sensu.
W sypialni leżał mężczyzna ze zmiażdżoną czaszką. Ciało było jeszcze ciepłe, kiedy wszedłem do mieszkania.
Świetnie.
Gdyby instynkt podpowiedział mi, że powinienem najpierw rozejrzeć się po mieszkaniu, wszystko potoczyłoby się inaczej. Jeden rzut oka na trupa w sypialni i wziąłbym nogi za pas. Wyobraziłem sobie, jak dzielni policjanci, Kirschmann i Kramer, wchodzą do mieszkania, a ja siedzę bezpiecznie w swojej wieży ze stali i szkła, sącząc whisky i patrząc z uśmiechem na World Trade Center. Stało się jednak inaczej. W świetle prawa byłem przestępcą, który zbiegł z miejsca zbrodni. Ponieważ w owej chwili nie potrafiłem zachować zimnej krwi, rzuciłem się na gliniarza, a potem zwiałem. Gdybym poszedł na policję i zaczął im udowadniać, że najcięższą zbrodnią, jaką kiedykolwiek popełniłem, było zabicie komara i karalucha, na pewno by mi nie uwierzyli.
Zacząłem chodzić po mieszkaniu. Otworzyłem kredens w poszukiwaniu alkoholu, ale niczego nie znalazłem. Potem podszedłem do krzesła, które wydało mi się wygodniejsze niż to, na którym usiadłem wcześniej. Stwierdziłem jednak, że jest twarde, i przeniosłem się na kanapę.
Zacząłem myśleć o dziwnym małym człowieczku, który mnie w to wrobił.