Fragment tekstu: Dla Tony'ego Podziękowania Na moją wdzięczność zasłużyły następujące osoby: mój wydawca, Jennifer Hershey, za intuicję, wrażliwość i głębię spojrzenia, dzięki której niniejsza książka nabrała odpowiednich kształtów; wszyscy pracownicy HarperCollins; a także Russ Galen ze Scovil, Chichak i Galen.Cudowni Ricardo Mestres, Danny Davis i Heij z Touchstone Pictures za moją pierwszą przygodę w Los Angeles.Równie cudowni Bob Bookman, Sharie Smiley i Jessica Tuchinsky z CAA za moją drugą przygodę w Los Angeles.Także wszyscy ci, którzy nie skąpili mi informacji, słów zachęty i/lub słodyczy: Guy i Julie Bakerowie, Jenny Boland, Ailish Connelly, Siobhan Coogan, Emily Godson, Gai Griffin, dr Declan Keane z Holles St. Hospital, Caitriona Keyes, mama Keyes, Rita-Anne Keyes, Julian Plunkett-Dillon, Deirdre Prendergast, Eileen Prendergast, Suzanne Power, Morag Prunty, Jason Russell, Anne-Marie Scanlon, Emma Stafford, Louise Voss, Amy Welch i Varina Whitener. Dziękuję wam wszystkim. ...
Fragment tekstu: PODZIĘKOWANIA Dziękuję wszystkim pracownikom wydawnictw Michael Joseph i Penguin. Szczególne podziękowania należą się mojej redaktorce Louise Moore za jej wizję, entuzjazm, pochwały, życzliwość i drobiazgową, wytrwałą i uważną redakcję.Dziękuję wszystkim w Poolbeg za ciężką pracę, wsparcie i aprobatę. W szczególności dziękuję za porady redaktorce Gaye Shortland.Dziękuję mojemu agentowi Jonathanowi Lloydowi i wszystkim z Curtis Brown.Dziękuję niezawodnym: Jenny Boland, Caitrionie Keyes, Ricie-Anne Keyes i Louise Voss, które wytrwały przy mnie od pierwszej książki i czytały tę powieść w trakcie jej powstawania. Ich sugestie, komentarze i zachęta przekonały mnie, że warto kontynuować.Dziękuję Tadhgowi Keyesowi za rady w sprawie doboru odzieży dla młodych, fajnych mężczyzn.Dziękuję Conorowi Fergusonowi, Niallowi Haddenowi i Alexowi Lyonsowi za informacje o świecie reklamy.Dziękuję Liz McKeon za radę w sprawie stołów izometrycznych.Dziękuję dr. Paulowi Carsonowi, Isabe...
Fragment tekstu: Wstęp Kiedy miałam dwadzieścia jeden lat, wbiłam sobie do głowy, że chcę zostać dziennikarką. Rozważałam rozmaite opcje: mogłam kupić męski kapelusz z szerokim rondem, notes i iść na staż do kilku gazet albo skończyć kurs. Zdecydowałam się na kurs, niezwykle oblegany, w związku z czym przeszłam przez kilka etapów wstępnej selekcji, na których redukowali liczbę chętnych. Nie udało mi się jednak dobrnąć do finału i całkowicie się załamałam - niemal pękło mi serce! Jednak gdy patrzę na to z obecnej perspektywy, widzę, że zapewne wyszło mi to na dobre. Byłabym koszmarną dziennikarką: zbyt lękliwą, żeby tropić podejrzanych, i zbyt dobrze wychowaną, żeby zadawać trudne pytania. Chyba też błędnie interpretowałam swoje pragnienie pracy ze słowem - chciałam pisać powieści, nie opisywać fakty.Tak czy owak, mijały lata (w sumie dziewięć) i kiedy w końcu zaczęłam pisać powieści, odkryłam dziwny skutek uboczny bycia pisarką: wydawcy gazet oraz czasopism oczekują, że dostarczę ...
