Było tutaj od zawsze, jeszcze zanim my się pojawiliśmy. Zło. Najpotężniejszy z żywiołów. Wszechobecne i nieogarnięte. Oczy pełne strachu ukazują różne formy zła - jako zdarzenia dnia codziennego i zjawiska nadprzyrodzone; jako emocje znane każdemu, kto jest wrażliwy na otaczającą go rzeczywistość. To historie zwykłych ludzi, którym przytrafiają się rzeczy niezwykłe. Opowieść o frustracji i nienawiści, która przybiera materialną formę. O tym, jak to jest naprawdę wejść w umysł innego człowieka i spróbować go poznać. Jak samotność i odrzucenie przez społeczeństwo prowadzą do tragedii. Poznaj ludzi, którzy szukają akceptacji, ciepła i miłości w szaleńczo pędzącym szarym tłumie. Odwiedź wymierające miasta na prowincji i wielkie bezosobowe blokowiska. Przeżyj spotkania z niezwykłym. W starciu ze złem każdy z nas skazany jest na nierówną samotną walkę. Ale nie zdołasz przed nim uciec. Gdy ukaże swoje oblicze, będzie już za późno. A może jednak to właśnie tobie się uda? Spróbujesz?...
Fragment tekstu: Dla mojej watahy: Alexa, Billa, Joe R., Joe C., Phila, Scotta i Stacey. Niechaj brzmi skowyt. Podziękowania Autorka chciałaby podziękować autorom następujących książek, które okazały się pomocne przy tworzeniu tej powieści: Homeboy Setha Morgana, A Lycanthropy Reader Charlotte Otten, The Behavior and Ecology of Wolves Ericha Klinghammera, The Clever Coyote Stanleya P. Younga i Hartleya T. Jacksona, oraz The Wolf: A Species in Danger Erika Zimena Rozdział pierwszy Dzwonek zabrzęczał, oznajmiając koniec czwartej lekcji i czas na lunch. Skinner Cade wyszedł z sali matematycznej pana Stowe'a i przyłączył się do reszty uczniów w korytarzach Szkoły Średniej Hrabstwa Choctaw.Był dość mały jak na swoje trzynaście lat. Mając wąską klatkę piersiową i talię, czarne jak węgiel włosy i oliwkową skórę, wyróżniał się wśród grubokościstych, jasnowłosych synów lokalnych farmerów. Lecz najbardziej niezwykłymi cechami jego wyglądu były bez wątpienia oczy koloru złotych monet i ni...
Fragment tekstu: Od autorki Powieść ta stanowi rodzaj pomostu pomiędzy światem Sonji Blue a Światem Mroku, stąd w treści mogą pojawić się pewne nieścisłości i odstępstwa wynikające z przebiegu wydarzeń zachodzących w każdym z tych światów. Starałam się, aby połączenie to było możliwie najlepsze. Niniejsza historia rozgrywa się po wypadkach opisanych w Paint it Black. W tym miejscu pragnę uchylić kapelusza przed takimi obrazami filmowymi, jak: Straż przyboczna, Za garść dolarów, Świt żywych trupów i Wojownicy. UMARŁE MIASTO Spory procent osób, które spotykamy na ulicach, to ludzie puści w środku, a zatem ludzie, którzy są już martwi. Szczęściem dla nas nie dostrzegamy tego i nie zdajemy sobie z tego sprawy. Gdybyśmy wiedzieli, jak wielu ludzi jest de facto martwych i ilu z nich sprawuje władzę nad naszym życiem, ze zgrozy postradalibyśmy zmysły.Georgij Gurdżijew Wierzę w dzieci,wierzę w życie,lecz musiałbym być chybagłuchy, głupi i ślepy,by nie dostrzegaćtoczącej się walki.Oblic...
Fragment tekstu: Składam wyrazy podziękowania i wdzięczności osobom, które od początku uważały napisanie tej powieści za dobry pomysł - Deanowi Jamesowi, Toni L. P. Kelner oraz Gary'emu i Susan Nowlinom. Rozdział pierwszy Od lat czekałam na zjawienie się wampirów w naszym miasteczku, gdy jeden z nich wszedł do baru.Odkąd przed czterema laty wampiry wyszły z trumien (jak to wesoło ujmują), spodziewałam się, że któryś z nich prędzej czy później trafi do Bon Temps. Naszą małą mieścinę zamieszkiwali przedstawiciele wszystkich innych mniejszości… dlaczego zatem nie mieli tu żyć członkowie najświeższej, czyli prawnie uznani nieumarli? Do tej pory wszakże wiejska północ Luizjany najwyraźniej niezbyt kusiła wampiry. Choć z drugiej strony Nowy Orlean stanowił dla nich prawdziwe centrum… W końcu mieszkali w tym mieście bohaterowie powieści Anne Rice, nieprawdaż?Z Bon Temps do Nowego Orleanu nie jedzie się długo i wszyscy goście naszego baru mawiają, że jeśli staniesz na rogu ulicy i rzucis...
Fragment tekstu: Dla Johna Clute'a, który pomógł mi w nakreśleniu mapy Kamensic oraz Kathleen Hart, Anne Wittman i Steve'a Plaushina, którzy tam ze mną mieszkali Samotny, dumałem na wzgórzu o tym, co jest prawdziwe. Moim oczom objawiło się zdumiewające piękno. Usłyszałem pewną opowieść. Gdybym rzeczywiście ją przeżył, a nie utkał z ciemności, czarnej gałęzi i jasnego blasku, który wypełzał na niebo zza wielkiego okrągłego wzgórza; gdybym naprawdę ją przeżył, to wówczas byłbym w stanie myśleć o wszelkich innych cudownych, ślicznych i okropnych rzeczach. Tymczasem ogarnęła mnie tęsknota. Drżałem, rozpalony i trząsłem się z zimna. Spojrzałem w dół, na miasto, tak ciche i spokojne niczym biały obrazeczek, wciąż myśląc nad tym, czy to mogła być prawda. Arthur Machen: Biali ludzie Część pierwszaDEKADY 1. Helter SkelterMoja matka utrzymywała, że uczestniczyła w kręceniu Widzialnej ciemności, kiedy to Axel Kern strzelił z rewolweru w powietrze. Ponoć nie zagrzewał aktorów do pracy, ...
