Fragment tekstu: I Kiedy zobaczyłem ją po raz pierwszy, miała zaledwie osiemnaście lat. Pracowałem w teatrze jako muzyk. Ona była kelnerką w jakimś barze. Uciekła z domu. Tak mi powiedziano. Nie wnikałem, czemu nikogo to nie zainteresowało. Usiłowała zostać tancerką. I starała się to zrealizować. Ja miałem jej w tym dopomóc. Tak to sobie wymyśliła.- Teodor… Teodor… - powtarzała w dziwnym skupieniu, kiedy przedstawiono nas sobie.Jakby nie mogła zapamiętać mojego imienia.- Natasza - podała mi w końcu rękę.To mnie drażniło i intrygowało jednocześnie. Takie niepokojąco ambiwalentne uczucia w stosunku do niej miały mi towarzyszyć już zawsze. Przez całe nasze wspólne wędrowanie. Dokąd… i po co… zupełnie tego nie wiedziałem. Nie chciałem się zastanawiać. Nad niczym. To był mój wielki błąd.W ten sposób zostałem jej akompaniatorem. Byłem starszy od niej zaledwie parę lat, ale nieprzyjemne wrażenie, że jestem dla niej za stary, okazało się zaskakująco prawdziwe i trafne. Cały byłem stary i zmę...
Fragment tekstu: Mojej przyjaciółce, Lili Stahl, na pożegnaniez nadzieją, że odnajdzie tę powieść w niebiańskiej bibliotece POWRÓT Zasługują na epopeję miasteczka prowincjonalne... Nie za duże, nie za małe. Z domem kultury, szkołą i muszlą koncertową, z restauracją i paroma barami, z dużym domem partii, przerobionym teraz na bank czy sąd, z jeszcze większym kościołem albo nawet dwoma. Zasługują na epopeję owe miasteczka, teraz znowu powiatowe, którym się wydaje, że gdyby się trochę rozrosły wszerz i wzdłuż, i może jeszcze odrobinę wzwyż, to mogłyby się równać z tymi śmiechu wartymi, zapyziałymi miastami, które jeszcze do niedawna udawały stolice województw. Miasteczka w dolinach rzek, przyczepione do dawnych traktów, przecięte bocznymi szosami, przytulone do zapomnianych torów kolejowych - takie ważne, takie ważne... Powietrze w pobliżu jednego z nich ciemnieje jak stare srebro. Zmierzch. A w tym zmierzchu Metka i ja - na szosie, w samochodzie zmierzającym do naszego Rodzinnego. ...
Fragment tekstu: LISTA OSÓB Z powodu dużej liczby osób pojawiających się na kartach tego zapisu podaję ich listę w celu uniknięcia nieporozumień. 1. Edgar von Rossa - główny bohater, l. 20 (nadczłowiek z pochodzenia Słowianin) 2. Karol von Rossa - ojciec Edgara, l. 75 gwardzista cesarza (z pochodzenia Słowianin) MIESZKAŃCY ZAMKU 3. Walery Rosa - starzec, brat Karola, l. 85, właściciel Zamku (Słowianin) 4. Lucjan Rosa - syn Walerego, l. 40, współwłaściciel Zamku (Słowianin) 5. Wiktor Rosa - syn Lucjana, wnuk starca Walerego Rosy, l. 14 (Słowianin) 6. Pani de la Kott - dama, siostra starca Walerego, właściciela Zamku, ciotka Wiktora, ok. l. 70 (Słowianka) 7. Julia - rezydentka Zamku, uboga krewna, l. 20 (Słowianka) 8. Kuzyn hrabia Albin - upośledzony kolekcjoner pająków, l. 45 (Słowianin) 9. Emilia - nadpokojowa, l. 27 (nadczłowiek)10. Jojo - lokaj w Zamku, prestidigitator, l. 30 (Słowianin) MIESZKAŃCY PAŁACU W KAROLEWIE 11. Baldur van Venow - właściciel pałacu i dóbr Karo...
Fragment tekstu: 30 stycznia, środaMam dziecko.Być może nie jest to wstrząsająca wiadomość dla wielu kobiet i matek, ale ja mam dziecko od wczoraj.Co gorsza, nie urodziłam go, nie planowałam, nie głaskałam się z nabożeństwem po wypukłym brzuchu i nie mdlałam z rozkoszy, gdy kopało moje nerki. Nie kwiliłam na widok pierwszego zdjęcia USG, z którego tak naprawdę nic nie wynika, i nie uśmiechałam się anielsko do wszystkich kobiet z wózkami, dając im tym samym do zrozumienia, że niedługo i ja wejdę w ten święty, cudowny i uduchowiony krąg matek. Przez moment nie pomyślałam nawet o adopcji… A jednak mam dziecko! Nieco odchowane, przyznaję. Na pierwszy rzut oka bezobsługowe, bo czasy pieluch oraz wciskania nabrzmiałego i zmasakrowanego sutka w jego wygłodniałą paszczę, minęły bezpowrotnie. Zdaje się również, że znające tabliczkę mnożenia. Cała reszta jest jednak mało optymistyczna.Dziecko ma lat czternaście, twarz pokrytą porażającą ilością pryszczy, jakieś dziwn...
"Tradycję można przechowywać tak, jak rodzinne klejnoty. Dobrze zamknięte nie giną - ale też nie promieniują. Tradycja polska powinna promieniować. Powinna rzucać blask na życie i zabarwiać je". Henryk Sienkiewicz...
