Fragment tekstu: Zwykle nie chodzę do baru ze studentami. Jak dotąd mam w tej materii niemal same złe doświadczenia.Cornelius miał jednakże problemy z kategorią ironii, podobnie zresztą jak i cała grupa. Moi studenci znacznie lepiej rozumieli "realizm", chociaż przeważnie kojarzyli go z imitacją stylu Ernesta Hemingwaya. Krótkie, płaskie zdania, przymiotnik przed każdym rzeczownikiem. Nie lubili takiego pisarstwa, nudziło ich. Nie odpowiadał im obraz autora, który wyłaniał się z jego tekstów, nie lubili też jego bohaterów, takich jak biały myśliwy w Krótkim szczęśliwym życiu Francisa Macombera. Sądzę, że tak naprawdę fascynowała ich buntownicza postawa pisarza, a także pełen brutalności i tragizmu obraz świata w jego utworach, ale z jakiegoś powodu nie potrafili odczuć emocjonalnej więzi z jego prozą. Uznali, że Hemingway po prostu nie jest klawym facetem.Zastanawiałam się, czy dać im do przeczytania Zakręt rzeki albo Partyzantów Naipaula. Uznałam jednak, że zapewnie oburzyłyby ich sc...
Fragment tekstu: Rozdział 1 Aaron Crown nie powinien był wracać do naszego życia. W końcu nigdy nie był jednym z nas, prawda? Jego rodzina, niezaradni leśni ludzie, przybyli do okręgu Iberia z północnej Luizjany, przynosząc ze sobą swój styl życia: od czasu do czasu kradli bydło nad rzeką, kłusowali na jelenie, a zdaniem niektórych uprawiali kazirodztwo.Po raz pierwszy zobaczyłem Aarona Crowna trzydzieści pięć lat temu, kiedy, przez krótki czas, próbował sprzedawać przy autostradzie truskawki i arbuzy z tej samej ciężarówki, którą woził krowi nawóz.Crown chodził bokiem jak krab, nosił drelichy nawet latem i co sobotę płacił fryzjerowi dolara za mycie głowy i golenie. Krępe, owłosione ciało wydzielało woń zsiadłego mleka, więc kiedy Aaron siedział na fotelu, fryzjer otwierał drzwi i włączał wentylator.Jeżeli cokolwiek w jego zachowaniu zapowiadało przemoc, to nikt tego nie zauważył. Murzyni pracujący dla Crowna odnosili się do niego obojętnie, jak do białego, który nie był ani dobry, ...
Fragment tekstu: Dla Mirandy,bez której niczego nie warto byłoby kończyć PROLOG 1 Dziewczynka krzyknęła tylko raz, tylko jeden jedyny raz.Ale już nawet to oznaczało pewną wpadkę. Przez coś takiego wszystko mogłoby się skończyć, nim na dobre się zaczęło. Wścibscy sąsiedzi mogliby wezwać policję. Nie, absolutnie nie wolno do czegoś takiego dopuszczać. Następnym razem trzeba będzie mocniej zacisnąć knebel, troszkę mocniej, troszkę szczelniej.Potem sięgnął do szuflady i wyjął kłębek sznurka. Ostrymi nożyczkami do paznokci, jakie można znaleźć u wszystkich dziewczyn, odciął kawałek około piętnastu centymetrów, potem kłębek i nożyczki schował do szuflady. Na zewnątrz zawarczał silnik samochodu, podszedł więc do okna, potrącając po drodze stertę książek na podłodze. Samochód odjechał, uśmiechnął się więc do siebie. Zawiązał na sznurku węzełek niespecjalnie wymyślny, zwykły prosty supełek. Na komódce leżała już przygotowana koperta. 2 Był 28 kwietnia i oczywiście lało. Woda pryskała z...
Fragment tekstu: 1 Tylko dwa razy w życiu widziałem taki wschód słońca: raz w Wietnamie, kiedy "Skoczna Betty" startowała do nocnego patrolu i macki reflektorów przesunęły się po moich udach, a drugi, lata wcześniej w miasteczku Franklin w Luizjanie, gdy wraz z ojcem znaleźliśmy ciało działacza związkowego rozkrzyżowanego na drzwiach stodoły, z gwoźdźmi wbitymi w dłonie i kostki.Na chwilę przed tym, jak słońce wyskoczyło ponad krawędź zatoki, wiatr, który przez całą noc pędził przed sobą spienione fale, nagle ucichł, a niebo zrobiło się białe i gładkie niczym wypolerowana kość, jakby powietrze wyzbyło się jakichkolwiek barw. Za rufą mewy kołysały się nad śladem po łodzi, spływały ku niemu i przysiadały na powierzchni coraz bardziej gładkiej, a od dołu pocętkowanej grzbietami ogończy.Na wschodzie wisiały deszczowe chmury, słońce powinno się zatem ukazać niczym zamglone żółtko, stało się jednak inaczej. Nad horyzontem wybrzuszyło się czerwone światło, potem wzbiło się niczym płonący w ...
