[...] *** JAK CUDOWNIE BYĆ ANONIMOWĄ(zasłyszane na imieninach u Lucyny M.) Jedna Gwiazda wybrała się z drugą Gwiazdą na zabawę.Na zabawie, jak na zabawie, wszyscy tańczą, więc i Gwiazdy chcą tańczyć. Siedzą Gwiazdy, świecą i czekają, a mężczyźni pożerają je wzrokiem, ale żaden nie śmie z Gwiazdą zatańczyć. Tańczą zezowate. Tańczą koślawe. Tańczą anorektyczki i tańczą bulimiczki. Gwiazdy nie tańczą. Gwiazdy czekają.Mijają godziny, a tu nikt nie podchodzi, nie prosi do tańca, bo a nuż Gwiazda odmówi i co?!Wreszcie grubo po północy, gdy już Gwiazdy blakną i wybierają się do domu - do ich stolika podchodzi, a raczej podtacza się zalany gość i zamaszyście się kłania przed pierwszą Gwiazdą.- Panie, teraz pan przychodzisz? Cały wieczór na pana czekałam, a pan się zabzdryngolił… Jak teraz z panem tańczyć? - ofukuje go Gwiazda.- Pani Aa…aaa…niu - zaplątał się nabzdryngolony - Bardzo panią proszę… niech mi pani nie odmawia… bo ja się… bo ja się…- No, wykrztuś-że pan!- Bo ja się założyłem o pó...
Jan Pietrzak - człowiek z kabaretu
Opowieść o kabarecie "Pod Egidą" i jego twórcy, Janie Pietrzaku. "Robię kabaret z troski. Dla pieniędzy nie można robić kabaretu, nie są dziś takie wielkie. Dla zabawy? Zacznie w końcu nudzić. Robię kabaret, bo mam miłosny stosunek do mojego kraju, do jego tradycji, historii, tego narodu i wszystkiego, co się w Polsce dzieje. Inaczej trudno byłoby mi wciąż żartować i kpić." Jan Pietrzak "Kabaret "Pod Egidą" był znakomity. Przechodziły w nim tak jadowite, antysocjalistyczne teksty, że jego istnienie było zjawiskiem niezrozumiałym." Janusz Głowacki, pisarz "Jak każde dobre dzieło sztuki, kabaret Jana Pietrzaka nie daje się rozłożyć na części składowe - tekst, nastrój, aktorstwo, muzykę, światło - czy co tam jeszcze. Tak dzieje się zawsze, kiedy twórca potrafi połączyć talent z charakterem, kiedy głowa, rzemiosło i serce współpracują harmonijnie. (...) Nie udało mi się dotychczas spotkać kabaretu, w którym jak tutaj, stare słowa (...), stare, poniżane tyle lat słowa - ojczyzna,...
