Fragment tekstu: Douglas Preston i Lincoln Child dedykują tę książkę amerykańskim nauczycielom, profesorom i bibliotekarzom, zwłaszcza tym, którzy odmienili ich życie. PODZIĘKOWANIA Lincoln Child chciałby podziękować dr. med. Lee Suckno, dr. med. Bry Benjaminowi, dr. med. Anthony'emu Cifelli oraz dr. med. Traianowi Parvulescu za ich pomoc. Dziękuję także mojej rodzinie, biologicznej i przyszywanej, za miłość i wsparcie. Szczególne podziękowania dla mojej matki, Nancy Child, za specyficzne porady.Douglas Preston pragnie wyrazić podziękowania Christine i Selene za nieocenioną pomoc przy pracy nad tym manuskryptem oraz jak zawsze podziękować Alethei i Isaacowi. Dziękuję również dr. med. Jamesowi Mortimerowi Gibbonsowi juniorowi za konsultację medyczną.Chcielibyśmy podziękować Jonowi Couchowi za pomoc przy wykorzystanych w tej książce szczegółach dotyczących broni palnej. Dziękujemy też Jill Novak za uważną lekturę manuskryptu. Jesteśmy szczególnie wdzięczni dr. med. Normanowi San Ag...
WYSPA DESOLACIÓN16 stycznia, godz. 13:15 Bezimienna dolina biegła pomiędzy nagimi wzgórzami długim, pstrokatym pasmem szarej, tylko miejscami zielonej ziemi, pokrytej gdzieniegdzie starym mchem, porostami i rzadką trawą. Była połowa stycznia - środek lata - i spomiędzy szczelin w popękanych skałach strzelały w górę łodygi drżących kwiatów. Po stronie wschodniej niezgłębionym błękitem lśniła jednak ściana śniegu. W powietrzu krążyły gzy i komary, ale letnie mgły, które niemal bez przerwy unosiły się nad wyspą Desolación, na jakiś czas się rozpierzchły, pozwalając bladym promieniom słońca oświetlać dno doliny. Pewien mężczyzna powoli przemierzał ponurą wyspę, co chwilę zatrzymując się, ruszając i znowu przystając. Nie podążał wzdłuż żadnego śladu. Na wyspach przylądka Horn, najdalej wysuniętego na południe cypla Ameryki Południowej, było to niemożliwe. Nestor Masangkay ubrany był w znoszony sztormiak i lśniący skórzany kapelusz. Jego gęsta broda była tak mocno pokryta solą morską, że po...
Fragment tekstu: Lincoln Child dedykuje tę książkę swojej córce Veronice oraz Towarzystwu Dziewięciorga. Douglas Preston dedykuje tę książkę Stuartowi Woodsowi. 1Świeżo wybetonowana szosa prowadziła z Santa Fe i dalej, na zachód, między sosnowymi drzewami. Bursztynowe słoneczne światło spływało właśnie na kurtynę brudnych chmur za ośnieżonymi wierzchołkami łańcucha gór Jemez, rozściełających po całym krajobrazie zasłonę z cienia. Nora Kelly prowadziła swojego rozklekotanego forda pick-upa wzdłuż drogi, w dół pokrytych krzakami wzgórz, przez wyżłobione wodą, wyschnięte łożyska okresowych rzek. W ciągu tych wszystkich miesięcy była tu już trzeci raz.Gdy minęła Buckman's Wash i zbliżyła się do dzielnicy Jackrabbit Flats - gdzie kiedyś rzeczywiście mieszkały zające - zauważyła lśniące za sosnami świetliste półkole. Chwilę potem jej wóz pędził już, mijając wypielęgnowane połacie zieleni. Stojący niedaleko drogi zraszacz trawników kiwał się w słońcu, strzelając wodą rytmicznie, niczym w mu...
