Fragment tekstu: Książka jest fikcją literacką. Nazwiska, postaci, miejsca i zdarzenia zostały stworzone przez wyobraźnię autorki lub użyte fikcyjnie. Jakiekolwiek podobieństwo do prawdziwych wydarzeń, miejsc lub osób - żyjących bądź zmarłych - jest zupełnie przypadkowe. Niniejszą książkę dedykuję mojemu pierwszemu nauczycielowi plastyki, mojej matce, Julii (Milewskiej) Strempek. Proszę, by dedykację przyjęli także ci, którzy w swoich salach i pracowniach nauczyli mnie, jak uważniej patrzeć: wielebny Charles Jan DiMascola, Scott Campbell, Tom Hawkins, David Hawkins, John Eide. Pamiętam też o nieżyjącym Allanie Gardinerze. Pisząc tę książkę, miałam przyjemność spędzać czas w towarzystwie pisarzy i artystów, którzy w pełni wykorzystują swoje zdolności. Na podziękowania zasłużyli: Tommy Shea, Elinor Lipman, Tanya Barrientos, Susan Tilton Pecora oraz The Saw Doctors, którzy dali mi energię radosnymi słowami, obrazami i muzyką. Ponadto jestem wdzięczna mojemu agentowi, Johnowi Talb...
Fragment tekstu: Dla Lucy rozdział pierwszyMayhew usłyszał strzał i już wiedział, że jeszcze żyje.Przeczesał włosy grubymi, krótkimi palcami i strzepnął z głowy resztki jabłka. Zawsze to samo: konsternacja na wieść, że znów ma wziąć udział w tej grze, nieunikniona rezygnacja, kiedy nadszedł czas, paniczny strach, kiedy kładł jabłko na głowie, a potem gonitwa myśli. Czy jest wystarczająco skoncentrowana? Może piła? Czy wieje silny wiatr albo coś jej wpadło do oka? Źle mierzy lub w lufie jest ziarnko piasku? Czy dziś ma być inaczej? Usterka, niewielki błąd o jeden cal obniży lot pocisku, który przebije mu czaszkę i rozrzuci jego mózg na kosztownych marmurach tarasu?Za każdym razem, gdy szykował się na śmierć, czuł drżenie rozpadającego się jabłka, które o ułamek sekundy wyprzedzało huk wystrzału, ponieważ pociski są szybsze niż dźwięk. Po tym poznawał, że jeszcze żyje, i zastanawiał się, dlaczego w ogóle był zdenerwowany. Przecież wiedział, że córka jego pracodawcy, panna Celine Nav...
