Fragment tekstu: Książka ta jest fikcją literacką. Tak jak w każdej fikcji literackiej obrazy wyrastają z doświadczeń, niemniej jednak wszystkie konkretne nazwiska, postaci, miejsca i zdarzenia albo są produktem wyobraźni autora, albo użyte są fikcyjnie. Jakiekolwiek podobieństwo do prawdziwych osób nie jest zamierzone. MatcePamięci Ojca Podczas jednej z naszych ostatnich wycieczek samochodowych, gdy ojciec jeszcze był człowiekiem, zatrzymaliśmy się nad rzeką i poszliśmy na brzeg, gdzie usiedliśmy w cieniu starego dębu.Po kilku minutach zdjął buty i skarpetki, włożył nogi do wartkiej wody i siedział, przyglądając się stopom. Potem zamknął oczy i uśmiechnął się. Od jakiegoś już czasu nie widziałem u niego takiego uśmiechu.Nagle głęboko odetchnął i rzekł:- To mi przypomina…Urwał i dalej nad czymś myślał. Wszystko przychodziło mu wtedy wolno, jeśli w ogóle przychodziło, a ja przypuszczałem, że przypomina sobie jakiś dowcip, gdyż zawsze jakiś miał na podorędziu. Albo może miał ...
Fragment tekstu: Frankowi O'Connorowi PRZEDMOWA W 35 ROCZNICĘ UKAZANIA SIĘ POWIEŚCI Ayn Rand utrzymywała, że sztuka jest "odtwarzaniem rzeczywistości na podstawie metafizycznego wartościowania artysty". Powieść zatem (podobnie jak rzeźba lub symfonia) nie wymaga i nie toleruje przedmowy wyjaśniającej; jest samowystarczalnym wszechświatem, którego nie ima się komentarz, kuszącym czytelnika, by wszedł, zobaczył i zareagował.Ayn Rand nigdy nie zaaprobowałaby dydaktycznej (ani pochwalnej) przedmowy do swojej książki - i nie mam zamiaru sprzeciwiać się jej życzeniom. Zamiast tego dopuszczę do głosu ją samą, prezentując czytelnikowi wybrane przemyślenia, które towarzyszyły jej w trakcie przygotowań do pisania Atlasa zbuntowanego.Przed rozpoczęciem tworzenia każdej powieści Ayn Rand pisała obszernie w swoich dziennikach o jej temacie, fabule i postaciach. Nie czyniła tego dla ewentualnych czytelników, lecz wyłącznie dla siebie, pragnąc w ten sposób uporządkować myśli. Dzienniki, w których ...
Fragment tekstu: Prolog Ta opowieść to przede wszystkim opowieść o duchowości i cielesności. Historia miłości nazwanej jej prawdziwym imieniem, często szorstkiej, takiej, która nie przejmuje się żadną moralnością, poza tą wypływającą z serca. W tej opowieści, gdzie mieszają się ze sobą modlitwa i nasienie, starałam się obalić mury, które oddzielają w dzisiejszych czasach to, co przynależne niebu, od tego, co ziemskie. Ciało i duszę, mistycyzm i erotyzm.Tylko literatura posiada skuteczność "zabójczej broni". Dlatego jej użyłam. Wolna, szczera i radosna, z ambicją zwrócenia kobietom z mojej krwi prawa głosu, skonfiskowanego przez ich ojców, braci i mężów. Użyłam jej w hołdzie dawnej cywilizacji arabskiej, w której zmysłowość była widoczna nawet w architekturze, gdzie miłość pozbawiona była grzechu, gdzie dawać rozkosz i jej doznawać było obowiązkiem człowieka wierzącego.Wznoszę te słowa jak kielich za zdrowie kobiet arabskich, dla których odzyskanie odebranego prawa głosu pozwoli przyn...
Fragment tekstu: Mike Gayle był redaktorem rubryki porad osobistych dla czytelników, potem został niezależnym dziennikarzem, który współpracuje z różnymi pismami, m.in. z "FHM", "Sunday Times Style" i "Cosmopolitan". Jego poprzednia powieść to ciesząca się dużym zainteresowaniem Moja legendarna dziewczyna, a kolejne powieści: Turning Thirty, Dinner for Two (tłumaczenie w przygotowaniu).Książka Skazani na związek jest dowcipną, pełną humoru opowieścią o poszukiwaniu miejsca w życiu, podejmowaniu odpowiedzialności, o drodze, która prowadzi do wypowiedzenia słów: "Bez ciebie nic nie ma sensu… Bez ciebie jestem niczym". Dawno zapomniana rozmowa Ona: (Milczenie). Kochasz mnie?Ja: Oczywiście, że tak.Ona: Jak bardzo?Ja: Nie wiem… ogromnie. Do nieskończoności i jeszcze trochę.Ona: (Zadowolona). To dobrze.Ja: Czyli to już ustaliliśmy.Ona: (Żartobliwie). A co byś zrobił, gdybym kiedyś od ciebie odeszła?Ja: Zamierzasz to zrobić?Ona: Nie.Ja: Więc dlaczego o tym mówimy?Ona: To się nazywa rozmową...
Fragment tekstu: PIĄTEK 18.05 - Panie Kelly, której drużynie piłkarskiej pan kibicuje?Kiedy szedłem przez boisko, trzymając piłki pod pachami, rozmysślałem o czternastoletnim Martinie Ackerze i zastanawiałem się nad jego pytaniem. Zawsze ostatni opuszczał boisko. Wiedziałem, że zwleka, by zadać mi to pytanie, nie tylko dlatego, że interesowało go, komu kibicuję, ale także dlatego, że z braku przyjaciół wybrał mnie na towarzysza długiego i samotnego spaceru do szatni. Był od stóp do głów oblepiony błotem z boiska liceum Wood Green: zdumiewające osiągniecie jak na kogoś, kto przez całe popołudnie nie dotknął piłki. Co do jego umiejętności piłkarskich: nie miałem wątpliwości, że to najgorszy gracz, z jakim się zetknąłem. On to wiedział jak również i to, że ja wiem, ale nie miałem serca wyrzucić go z drużyny, bo choć brakowało mu umiejętności, nadrabiał entuzjazmem. Ów dowód na to, że jałowość zajęcia nie stanowi dla niektórych powodu do rezygnacji, pokrzepiał mnie.Martin beznadziejnie ...
