Fragment tekstu: ROZDZIAŁ 1 Tego poranka zadzwoniła Clarissa i zaprosiła mnie do siebie. Nie widziałyśmy się od dłuższego czasu, więc chętnie się zgodziłam. Kilka lat wcześniej, kiedy zabawiałam się pomysłem zrobienia kariery naukowej, Clarissa była promotorem mojej pracy dyplomowej. Zaprzyjaźniłyśmy się w trakcie wielu godzin spędzonych na rozmowach, na próżno szukając w literaturze tematu, który mogłabym opracować przy moim ograniczonym dostępie do źródeł. Uzgodniłyśmy teraz, że w piątek po południu przyjadę do niej autobusem; jednak w czwartek spotkałam się z Reedem, który zaproponował mi swój samochód. Wyjechałam w piątek wieczorem, ciesząc się wizją spędzenia kilku dni za miastem. Clarissa mieszkała na północ od centrum, w starym domu, w gospodarstwie otoczonym ugorami i aurą nieuniknionego upadku wiejskiej Luizjany.Nowa autostrada z Nowego Orleanu do Baton Rouge przecina kanał Bonnet Carre; jest to nowoczesna, nie zatłoczona, szeroka droga biegnąca wiaduktem nad okolicznym b...
Fragment tekstu: Dla Tabithy Faye, która z każdym dniem oczarowuje mnie coraz bardziej… Prolog Jest to opowieść o Alice Chambers, która przeprowadziła się do domu niegdyś należącego do pisarki Rachel Danbury i która przy tej okazji dowiedziała się czegoś o sobie, o swoim małżeństwie i o tym, co znaczy kochać. I która zmieniła swoje życie.Pod koniec lat trzydziestych ubiegłego wieku pisarka Rachel Danbury przeniosła się do miasta o nazwie Highfield. Wiele lat po tym, jak Scott i Zelda Fitzgeraldowie spędzili lato w pobliskim Westport, Rachel stała się częścią tętniącej życiem artystycznej społeczności byłych mieszkańców Manhattanu, w ucieczce na przedmieścia starających się odnaleźć uroki przepełnionego ciszą i spokojem życia.Napisała dwie powieści, które przeszły bez echa, lecz trzecia, Kręta droga, wywołała wielki skandal, zmuszając ją do ucieczki z ukochanego miasta tam, gdzie nikt nie wiedział, kim była.Stało się tak, ponieważ Rachel Danbury napisała o swoim życiu. Opisała swo...
Fragment tekstu: Podziękowania Na ponowne podziękowania zasługują moi lojalni i cudowni czytelnicy: Nic, Katy, Sarah i Yasmin. Nie martwcie się - już was o to nie poproszę. Dziękuję mojej agentce Judith za humanitarne wyeliminowanie nadmiaru wprowadzonych przeze mnie bohaterów (żegnajcie, Rudy, Rebecco i Tony), dzięki czemu książka niemal nadaje się do czytania. Dziękuję także Louise "Wydawcy Roku" Moore za to, że nie zmusiła mnie do eliminacji pozostałych bohaterów, przez co książka prawie nadawała się do publikacji.Jestem też wdzięczna wszystkim osobom, którym z wrażenia zapomniałam podziękować ostatnim razem: dziękuję Harrie, Sarah i wszystkim pracownikom wydawnictwa, Peterowi i jego niezrównanemu zespołowi handlowców, Nicky'emu i Katrin, najnormalniejszym i najspokojniejszym specjalistom od PR, jakich kiedykolwiek poznałam, Johnowi i jego rewelacyjnym fachowcom od marketingu, obu Sophie, a także Ami za kolejną znakomitą okładkę.Dziękuję wszystkim księgarzom, którzy wyeksponowali ...
Fragment tekstu: Naszym siostrom, Catherine i Kirsti, z wyrazami miłości PODZIĘKOWANIA Serdeczne podziękowania zechcą przyjąć Vivienne Schuster i Jonny Geller - najlepsi agenci w mieście. Dziękujemy też wszystkim innym z Curtis Brown za ich nieocenione wsparcie.Wyrazy podziękowania kierujemy także do wszystkich pracowników Random House za to, że od samego początku byli tak wspaniali. Szczególna wdzięczność należy się "Drużynie A": Andy'emu McKillopowi, naszemu wydawcy, oraz Lynne Drew, redaktor, za ich przyjaźń i fachową pomoc, lecz przede wszystkim za to, że dzięki nim nasza współpraca była wspaniałą zabawą i przygodą. Odnosi się to także do ich pomocników (Thomasa i Jo). Dziękujemy również Susan i Rachael, Markowi i Grainne, Ronowi, całemu działowi sprzedaży oraz Glenn. Nie wolno nam także tu pominąć Simona (on wie, że to o niego chodzi) i pokłonić mu się za sprowadzanie nas na ziemię, a także za skuteczną pomoc w opróżnianiu barku…Gorące podziękowania składamy też jedynej i wy...
Fragment tekstu: Dla Mary Pat, która otworzyła właściwe drzwi Panie, ten, kto chce zarabiać na chleb, pisząc książki, musi być pewny siebie jak książę, przebiegły jak dworzanin i odważny jak włamywacz. dr Samuel Johnson Rozdział I - Gramercy Park to oaza na środku szalejącego morza - powiedziała pani Henrietta Tyler. - Można się tam schronić przed pociskami zawistnego losu, o których mówi poeta. - Pani Henrietta westchnęła. Wyglądała jak ktoś, kto patrzy na oazę wynurzającą się z morza. - Młody człowieku - zaczęła. - Nie wiem, co bym zrobiła bez tego błogosławionego kawałka zieleni. Po prostu nie wiem.Błogosławiony kawałek zieleni to prywatny park, który znajduje się w pobliżu Wschodniej Dwudziestej Ulicy. Otacza go żelazne ogrodzenie wysokie na siedem albo osiem stóp, a zamknięta brama broni wstępu niepożądanym osobom. Mogą tam wejść jedynie mieszkańcy budynków znajdujących się obok parku. Ci ludzie płacą roczną składkę, dzięki której skwer jest dobrze utrzymany, żelazną bramę...
Fragment tekstu: Jam jest Wisznu kroczący pośród słonecznych bogówlśniące słońce pomiędzy gwiazdami…Ja dzierżę cały światJedną tylko cząstką mej istoty. Z przemowy Kryszny do ArdźunyBhagawadgita Dla matki i ojca ROZDZIAŁ PIERWSZYNie chcąc zbudzić Wisznu, w razie gdyby jeszcze nie umarł, pani Asrani na palcach, z czajniczkiem herbaty w ręce, zeszła na trzeci stopień nad podestem, gdzie mieszkał. Wisznu leżał rozciągnięty na podłodze, wyginając się wzdłuż łuku schodów. Wokół palców jednej jego ręki owijały się sznurowadła tenisówek, druga wyprężała się, jakby próbując wciągnąć ciało na następny stopień. Pani Asrani zauważyła z przykrością, że w nocy Wisznu nie tylko zwymiotował, ale w dodatku się zanieczyścił. Ostrzegała sąsiadkę, panią Pathak, żeby nie karmić go, kiedy jest tak chory, ale czy ta kobieta kiedykolwiek słucha? Próbowała nie patrzeć na rozległą plamę, przebijającą przez znoszony materiał spodni Wisznu, tych samych spodni khaki, które jej mąż dał mu na ostatnie święto...
Fragment tekstu: Jeden Już mówię, o co chodzi: od dłuższego czasu ja, Matt Beckford, czekam na swoją trzydziestkę. Czekam na dzień, kiedy to z racji swych trzydziestu lat dorobię się stojaka na wino, w którym będzie wino. Niezbyt ambitne zamierzenie, moglibyście pomyśleć nie bez racji. Widzicie, kiedy w moim świecie pojawia się butelka wina, zazwyczaj jej zawartość znika w czasie od dwudziestu minut (kiepski dzień) do dwudziestu czterech godzin (mniej kiepski dzień). Nie dlatego, że jestem alkoholikiem (jeszcze nie), tylko ze względu na moje upodobanie do wina plus brak samokontroli. O co zatem chodzi? A o to (słuchajcie): stojaki na wino z samej definicji są przeznaczone na więcej niż jedną butelkę wina. Niektóre mieszczą sześć, inne aż dwanaście. Nie ma to większego znaczenia. Znaczenie mają ważkie egzystencjalne pytania, które rodzi pragnienie posiadania na własność stojaka na wino: po pierwsze, kogo tak naprawdę stać na zakup dwunastu butelek wina naraz? Po drugie, kto (zakład...
Rok wydania: 2001Stron: 508Oprawa: broszuraFormat: 125x183Pakowanie: 10Tłumacz: Mira Czarnecka Ostatnio oglądane W moim Mitford 39,00 zł Newsletter ...
Fragment tekstu: Dla Andy'ego, Joanne i MiriamPamięci Shiry - aleha ha'szalom* Podziękowania Szczególne podziękowania dla Malki Hier i pracowników Muzeum Tolerancji w Los Angeles. Oby wasze idee stały się kiedyś codziennością dla nas wszystkich. Jeden Telefon był z policji. Nie od porucznika, męża Riny, choć z jego posterunku. Rina Decker przez chwilę w napięciu słuchała mężczyzny. Gdy dotarło do niej, że sprawa nie ma związku z Peterem ani z dziećmi, podziękowała Bogu, czując falę nagłej ulgi. A kiedy po chwili poznała powód telefonu policjanta, za sprawą niedawnego lęku o najbliższych wcale nie była tak zszokowana jak powinna.Żydowską populacją West Valley w Los Angeles już w przeszłości wstrząsały przestępstwa na tle rasowym, których kulminacją był słynny zamach sprzed paru lat, gdy pewien człowiek wysiadł z publicznego autobusu i ostrzelał Centrum Społeczności Żydowskiej. Zarówno wtedy, jak i obecnie Centrum pełniło rolę azylu dla swoich członków, ofiarowując im rozma...
Prolog Miasto tańczyło już drugi dzień. Ulice rozedrgane upałem i muzyką podrygiwały całymi godzinami, nie przejmując się nieśmiałymi i całkowicie bezskutecznymi próbami uporządkowania radosnego chaosu przez bezduszną sygnalizację świetlną. Czerwone, pomarańczowe, zielone... wyczekiwanie, kiedy tysiące kół samochodów potoczy się do przodu. Wbrew wszelkim prawidłom ruchu drogowego miasto ruszało się jednak tylko w górę i w dół, falując od czasu do czasu na boki. Inny rodzaj ruchu zdawał się być zupełnie poza sferą jego zainteresowań, a może nawet i świadomości. Czerwone, pomarańczowe, zielone... i znowu nic. Wbrew poważnie zagrożonym interesom przepisów ruchu drogowego działali nawet policjanci: chroniąc taneczny zamęt, wspierali go, a czasami wręcz stawali się jego częścią. To wszystko z radości i dumy... miasto pląsało i ani myślało się zatrzymać czy też wypuścić z macek ulicznego festynu tych, którzy szukali odpoczynku z dala od rozlewającego się zgiełku.- Przyłączcie się do nas! Ba...
Fragment tekstu: Zwykle nie chodzę do baru ze studentami. Jak dotąd mam w tej materii niemal same złe doświadczenia.Cornelius miał jednakże problemy z kategorią ironii, podobnie zresztą jak i cała grupa. Moi studenci znacznie lepiej rozumieli "realizm", chociaż przeważnie kojarzyli go z imitacją stylu Ernesta Hemingwaya. Krótkie, płaskie zdania, przymiotnik przed każdym rzeczownikiem. Nie lubili takiego pisarstwa, nudziło ich. Nie odpowiadał im obraz autora, który wyłaniał się z jego tekstów, nie lubili też jego bohaterów, takich jak biały myśliwy w Krótkim szczęśliwym życiu Francisa Macombera. Sądzę, że tak naprawdę fascynowała ich buntownicza postawa pisarza, a także pełen brutalności i tragizmu obraz świata w jego utworach, ale z jakiegoś powodu nie potrafili odczuć emocjonalnej więzi z jego prozą. Uznali, że Hemingway po prostu nie jest klawym facetem.Zastanawiałam się, czy dać im do przeczytania Zakręt rzeki albo Partyzantów Naipaula. Uznałam jednak, że zapewnie oburzyłyby ich sc...
Fragment tekstu: WSTĘP Dawno temu, gdy dopiero nabyłem komputer i włączyłem pierwszą grę, zastana-wiałem się, jak można by samemu zrobić takową. Nie miałem pojęcia o żadnym języku programowania ani nie mogłem się przyzwyczaić do rysowania myszką. Po kilku miesiącach grania postanowiłem, że choćbym miał skonać, to będę tworzył gry. Tak to się zaczęło. Na początku nie uczyłem się żadnego języka programowa-nia, tylko wziąłem się za rysowanie. Moje początkowe rysunki można by określić jednym słowem - tragedia. Cóż, nie poddawałem się. Zacząłem tworzyć coraz ład-niejsze rysunki, którymi chwaliłem się kolegom. Moi kumple patrzyli na mnie z niedowierzaniem. Nie byłem z siebie zadowolony, bo nie umiałem jeszcze pro-gramować, a koniecznie chciałem się tego nauczyć. Pierwszym językiem, w jakim zacząłem programować, był Turbo Assembler® firmy Borland®. W assemblerze programowałem dwa lata. Nie pozwoliło mi to jednak opanować go perfekcyjnie, gdyż był językiem trudnym, a brak literatury na ten t...
Fragment tekstu: Dla Rachel, która mnie kiedyś kochała PROLOG Wyrzutek, wędrowiec bez celu, odpad procesu stworzenia, ów świat był tym wszystkim naraz. Przez niezliczone stulecia spadał samotnie bez celu przez zimną pustkę pomiędzy słońcami. Na jego bezsłonecznym nieboskłonie pokolenia gwiazd następowały po sobie w majestatycznym korowodzie, lecz on nie należał do żadnej z nich. Był samodzielnym światem i nie podlegał nikomu. W pewnym sensie nie był nawet częścią galaktyki, gdyż jego chaotyczna trasa przecinała jej płaszczyznę niczym gwóźdź wbity w okrągły, drewniany blat stołu. Nie należał do niczego oprócz pustki. A pustka była bardzo blisko. W zaraniu historii ludzkości świat-wyrzutek przedarł się przez zasłonę międzygwiezdnego pyłu, przesłaniającą maleńki obszar położony nieopodal górnej krawędzi wielkiej soczewki galaktyki. Leżała za nią zaledwie garstka gwiazd - około trzydziestu. Dalej zaczynała się noc, czarniejsza niż wszystko, co świat znał do tej pory. Tam właśnie,...
