Fragment tekstu: Dla mojego syna Kita jako wyrazwszystkich mych nadziei, marzeń i miłości Choć być może mą duszę mrok spowije, To odrodzi się ona w blasku świetlistym. Zbyt zawsze gorąco kochałem gwiazdy, By lękać się ciemności nocy. Sarah Williams, Stary astronom do swych uczniów Część pierwszaPOCZUCIE KOŃCA A ta długa wąska kraina Obietnic jest pełna… Diakon Blue, Wages Day 1 Kiedy Rebus brał z rąk przewodnika żółty ochronny kask, zapadały już ciemności.- Myślimy, że chyba tu znajdzie się administracja - powiedział przewodnik. Nazywał się David Gilfillan, pracował w Szkockim Towarzystwie Historycznym i z ramienia Towarzystwa nadzorował prace archeologiczne w Queensberry House. - Oryginalna budowla pochodzi z drugiej połowy siedemnastego wieku. Jej pierwszym właścicielem był lord Hatton. Potem, pod koniec wieku, kiedy posiadłość przeszła w ręce pierwszego diuka Queensberry, rozbudowano ją. Zapewne stała się wtedy jednym z najwsp...
Fragment tekstu: Dla taty, który nauczył mnie kochać Południei dla Billie Bennett,która namówiła mnie, abym o tym napisała PONIEDZIAŁEK Jeden Sara Linton usiadła wygodniej w krześle, mamrocząc do słuchawki telefonu łagodne: "Tak, mamo". Przez krótką chwilę zastanawiała się, czy w końcu nadejdzie taki dzień, kiedy matka uzna ją za wystarczająco dorosłą, aby nie udzielać jej rad w każdej sprawie.- Tak, mamo - powtórzyła Sara, stukając ołówkiem w blat biurka. Czuła, jak jej policzki ogarnia gorąco, a do serca wdziera się zakłopotanie.Usłyszała delikatne pukanie do drzwi i po chwili niepewny głos:- Doktor Linton?Sara z trudem ukryła przed matką ulgę.- Muszę już kończyć - powiedziała do matki, która, zanim się rozłączyła, i tak rzuciła jej jeszcze jakieś krótkie upomnienie.Nelly Morgan otworzyła szerzej drzwi i rzuciła Sarze gniewne spojrzenie. Jako dyrektor administracyjny kliniki dziecięcej w Hearstdale, Nelly była jej bliską współpracowniczką. Kierowała kliniką, odkąd Sara sięgała...
Fragment tekstu: 1 Tylko dwa razy w życiu widziałem taki wschód słońca: raz w Wietnamie, kiedy "Skoczna Betty" startowała do nocnego patrolu i macki reflektorów przesunęły się po moich udach, a drugi, lata wcześniej w miasteczku Franklin w Luizjanie, gdy wraz z ojcem znaleźliśmy ciało działacza związkowego rozkrzyżowanego na drzwiach stodoły, z gwoźdźmi wbitymi w dłonie i kostki.Na chwilę przed tym, jak słońce wyskoczyło ponad krawędź zatoki, wiatr, który przez całą noc pędził przed sobą spienione fale, nagle ucichł, a niebo zrobiło się białe i gładkie niczym wypolerowana kość, jakby powietrze wyzbyło się jakichkolwiek barw. Za rufą mewy kołysały się nad śladem po łodzi, spływały ku niemu i przysiadały na powierzchni coraz bardziej gładkiej, a od dołu pocętkowanej grzbietami ogończy.Na wschodzie wisiały deszczowe chmury, słońce powinno się zatem ukazać niczym zamglone żółtko, stało się jednak inaczej. Nad horyzontem wybrzuszyło się czerwone światło, potem wzbiło się niczym płonący w ...
Fragment tekstu: Dla Jonathana- za trzydzieści bajecznych lat spędzonych z człowiekiem, a także z jego samochodami i licznymi gitarami dla Jessego, Rachel, Ilany i Alizy- od dzieci do mądrych dorosłych, dzięki za całą ekscytację, jaką mi dajecie i dla Barneya Karpfingera- za osiemnaście lat służby par exellence i bezcenną przyjaźń. Wspaniały z ciebie człowiek! Rozdział pierwszy Deckera natychmiast ogarnęło ogłuszające, osobliwe przeczucie, że wiadomości są bardzo złe. I od razu pomyślał o swoich rodzicach. Oboje liczyli sobie po około osiemdziesiąt pięć lat i chociaż zdrowie raczej im dopisywało, w ubiegłym roku mieli trochę problemów. Na szczęście Rina szybko zapewniła męża, że cała rodzina czuje się dobrze.Porucznik przytrzymał córeczkę za rękę i patrząc na nią poważnie, powiedział:- Hannah Rosie, włączę ci film na wideo i przygotuję jakąś przekąskę. Myślę, że ima* pragnie ze mną porozmawiać.- W porządku, tatusiu. Sama zrobię sobie coś do jedzenia. Ima nauczyła mnie używać ku...
Fragment tekstu: Dla Mirandy,bez której niczego nie warto byłoby kończyć PROLOG 1 Dziewczynka krzyknęła tylko raz, tylko jeden jedyny raz.Ale już nawet to oznaczało pewną wpadkę. Przez coś takiego wszystko mogłoby się skończyć, nim na dobre się zaczęło. Wścibscy sąsiedzi mogliby wezwać policję. Nie, absolutnie nie wolno do czegoś takiego dopuszczać. Następnym razem trzeba będzie mocniej zacisnąć knebel, troszkę mocniej, troszkę szczelniej.Potem sięgnął do szuflady i wyjął kłębek sznurka. Ostrymi nożyczkami do paznokci, jakie można znaleźć u wszystkich dziewczyn, odciął kawałek około piętnastu centymetrów, potem kłębek i nożyczki schował do szuflady. Na zewnątrz zawarczał silnik samochodu, podszedł więc do okna, potrącając po drodze stertę książek na podłodze. Samochód odjechał, uśmiechnął się więc do siebie. Zawiązał na sznurku węzełek niespecjalnie wymyślny, zwykły prosty supełek. Na komódce leżała już przygotowana koperta. 2 Był 28 kwietnia i oczywiście lało. Woda pryskała z...
Fragment tekstu: "Nie sądzę również, abym miał właściwy obraz śmierci, gdy przyglądam się czaszce lub szkieletowi. (…) Poszerzyłem zatem powszechnie znane Memento mori do bardziej chrześcijańskiej postaci, Memento quattuor novissima, obejmującej cztery rzeczy, przed którymi żaden z nas uciec nie może: Śmierć, Sąd Boży, Niebo i Piekło". Sir Thomas Browne,Religio Medici (1642), część I, ustęp 45 Dla Caroline PROLOG "Słowem, wszyscy jesteśmy potworami, to jest złożeniem człowieka i zwierzęcia".Religio Medici, I, 55 Przez całe życie Eddie wierzył w Świętego Mikołaja. W dzieciństwie wiara ta była bezrefleksyjna i dosłowna. Trzymał się jej dłużej od rówieśników i z żalem z niej zrezygnował. Jej miejsce zajęło inne przekonanie, inny Święty Mikołaj, mniej określony od tego pierwszego, a tym samym mniej podatny na zniszczenie.Nowy Święty Mikołaj był jego prywatnym bóstwem, źródłem małych cudów i nieoczekiwanych radości. I temu nowemu Świętemu Mikołajowi - komużby innemu? - zawdzięcz...
Fragment tekstu: Lincoln Child dedykuje tę książkę swojej córce Veronice oraz Towarzystwu Dziewięciorga. Douglas Preston dedykuje tę książkę Stuartowi Woodsowi. 1Świeżo wybetonowana szosa prowadziła z Santa Fe i dalej, na zachód, między sosnowymi drzewami. Bursztynowe słoneczne światło spływało właśnie na kurtynę brudnych chmur za ośnieżonymi wierzchołkami łańcucha gór Jemez, rozściełających po całym krajobrazie zasłonę z cienia. Nora Kelly prowadziła swojego rozklekotanego forda pick-upa wzdłuż drogi, w dół pokrytych krzakami wzgórz, przez wyżłobione wodą, wyschnięte łożyska okresowych rzek. W ciągu tych wszystkich miesięcy była tu już trzeci raz.Gdy minęła Buckman's Wash i zbliżyła się do dzielnicy Jackrabbit Flats - gdzie kiedyś rzeczywiście mieszkały zające - zauważyła lśniące za sosnami świetliste półkole. Chwilę potem jej wóz pędził już, mijając wypielęgnowane połacie zieleni. Stojący niedaleko drogi zraszacz trawników kiwał się w słońcu, strzelając wodą rytmicznie, niczym w mu...
Dla Allana i Euana, którzy dali temu początek Nie z powodu mojego akcentu - bo ten nie tyle straciłem, ile tuż po zamieszkaniu w Anglii świadomie wytarłem jak buty - ale bardziej z uwagi na mój temperament i typowo szkockie przywary jak kłótliwość, skłonność do agresji, złośliwość i mroczność zainteresowań, a także, wbrew mym usilnym staraniom, dzięki niezmiennie deistycznym przekonaniom, zawsze byłem i na zawsze zostanę nędznym zbiegiem z muzeum historii nienaturalnej... Philip Kerr, The Unnatural History Museum 1 - Pan myśli, że to ja ją zabiłem, prawda?Siedział na kanapie mocno pochylony do przodu, z głową opuszczoną na piersi i zwisającymi z niej strąkami długich, rzadkich włosów. Kolana bezustannie chodziły mu tak, że pięty podniszczonych tenisówek ani przez chwilę nie dotykały podłogi.- Ćpałeś coś, David? - spytał Rebus.Młodzieniec uniósł wzrok. Oczy miał przekrwione i mocno podkrążone, osadzone w szczupłej, kanciastej twarzy z widoczną szczeciną na nie ogolonej brodzie....
Fragment tekstu: PROLOGRęka mężczyzny spoczywa na jej udzie. Kobieta ma na sobie cienką, bawełnianą koszulę nocną. Mężczyzna trzyma drugą rękę na kierownicy. W świetle księżyca widać żyły na jego dłoni. Kobieta przygląda się jego profilowi. "Dlaczego ma na sobie mundur?" - myśli. Jej ciałem wstrząsają dreszcze. Odrzuca do tyłu głowę i opiera się o fotel. Na czystym, zimowym niebie widać wyraźnie gwiazdy. Za oknem migają drzewa. Kobieta ma wrażenie, że miękki, obity skórą fotel się pod nią zapada.Obserwuje mężczyznę, który pochyla się nad kierownicą. W jego ręce migocze srebrzysty przedmiot. Gwiazdy znikają. Widać teraz tylko gałęzie drzew, które ocierają się o dach samochodu.Mężczyzna odwraca się, ale jego twarz jest wciąż niewidoczna.- Wysiadaj - mówi.Kobieta się ociąga.Tylne drzwi otwierają się i kobieta widzi innego mężczyznę. Jest młodszy niż poprzedni. Na jego twarzy maluje się wściekłość.- Wysiądź z samochodu.Kobieta spełnia polecenie. Na zewnątrz jest zimno. Kobieta ma bose sto...
Fragment tekstu: Dla Régine 1 Zakończona triumfem kampania generała Taddea Bottanda, mająca na celu zdemaskowanie tajemniczego angielskiego marszanda, Geoffreya Forstera, jako najbardziej niezwykłego złodzieja swojego pokolenia, rozpoczęła się od nadanego w Rzymie listu, który pewnego szczególnie pięknego poranka pod koniec lipca pojawił się na biurku generała w jego gabinecie mieszczącym się na trzecim piętrze Wydziału Prewencji Kradzieży Dzieł Sztuki.Początkowo ten niepozorny ręczny granat, ukrywający się pod postacią oklejonej i ostemplowanej informacji, czekał sobie spokojnie, aż jak zwykle każdego ranka generał, trzymający się sztywno rutyny, strząśnie z siebie resztki snu i dopełni porannego ceremoniału podlewania kwiatków, przejrzenia prasy i wypicia filiżanki kawy, regularnie dostarczanej z baru po przeciwnej stronie Piazza San Ignazio.Następnie systematycznie, sztuka po sztuce przeglądał przygotowaną przez sekretarkę pocztę, powolutku odgruzowując stos przeróżnych wiadomośc...
Fragment tekstu: Dla starych kumpli z Uniwersytetu MissouriHarolda Frisbee i Jerry'ego Hooda 1 Przed laty dokumenty stanowe zawsze wspominały o Vachelu Carmouche'u jako o elektryku, nigdy jako o kacie. Było to w czasach, gdy krzesło elektryczne przechowywano niekiedy w Angola. Poza tym krzesło podróżowało, wraz z generatorami, na odkrytej półciężarówce z jednego więzienia okręgowego do drugiego. Vachel Carmouche pracował dla stanu i robił to dobrze.W New Iberia wiedzieliśmy, czym naprawdę się zajmuje, ale udawaliśmy, że nie mamy o niczym pojęcia. Carmouche mieszkał sam nad zalewiskiem Teche w krytym blachą, nie pomalowanym domu z cyprysowego drewna, ukrytym głęboko w cieniu dębów. Na podwórzu nie posadził żadnych kwiatów, rzadko je grabił, lecz zawsze jeździł nowym samochodem, który polerował z religijnym oddaniem.Codziennie wczesnym rankiem widzieliśmy go w kawiarni na East Main, jak siedział samotnie przy barze w wyprasowanym ubraniu w kolorze szarym lub khaki i płóciennej czapce,...
